น้องพราว (ด์)

ลูกของหนกกะตาที่เพิ่งลืมตาดูโลกมาได้ไม่ถึงเดือน
เห็นลูกของเพื่อนแล้วใจสั่น...

over and over

it's my custom to reflect on what happened throughout the year when it's time to replace for a new calendar.

Year 2006 has been a very rough year for me personally. while the journey continued to unfold, i found myself often in a state of depression and self-doubt. The more i discovered unique potential within, the more i also found limitation in some dark corners of myself. i was terrified and sometimes even wanted to hide on the other side of the universe.

my ngondro practice has come to its final stage. in a sense, 2006 could also be seen as the year of ngondro. Perhaps, that's why it was so terrifying. the vajra world had begun to really haunt me days and nights unceasingly.

there's no turning back; at the same time, there's no end to it. if you just took pride in where you are and stop opening to learn and accept things as they are without judgments, you would just become an arrogant person--an unworthy vessel for the genuine dharma. that's why the more progress you make, the more you have to be able to let go of yourself completely.

like reggie said, "you have to be willing to die over and over."

ธรรมดาสภาวะ

ด้วยความรู้สึกพร่องที่ปรากฏเสมือน
เป็นปมเงื่อนภายใน
เป็นปมทุกข์เผาใจ
ที่เราหลงผิดคิดไป
...ที่แท้หาได้มีอยู่จริง ๛

<อ่านต่อทั้งหมด>

toward the truth

"truth makes little sense and has no real impact if it is merely a collection of abstract ideas. truth that is living experience, on the other hand, is challenging, threatening, and transforming. the first kind of truth consists of information collected and added, from a safe distance, to our mental inventory. the second kind…is an act of surrender, of complete and embodied cognition that is seeing, feeling, intuiting, and comprehending all at once. living truth leads us ever more deeply into the unknown territory of what our life is."

reggie ray

some says...

"men are stupid
and women are crazy."

losing heart

it has been snowing cats and dogs for two days now and my car has already been buried into nearly 3 feet of snow. my inner state of mind seems to reflect the outer state of weather--pretty cold and grim. amidst all that, i found this quote by Trungpa Rinpoche very helpful.



"yes, you give up; you lost heart. you think, "nothing may happen to me at all. nothing may happen to me. i may not actually attain enlightenment." and you lose your heart. or maybe you say, "i am going to be eternally constipated." that is losing heart. you're stuck with your shit and piss in your body for the rest of your life. that can happen at the same time that you still take pride in your practice."

thank you, rinpoche. your insight is very grimly brilliant, indeed.

let's go

in the snow storm of confusion
in the darkness of ignorance
in the cold wind of arrogance
i take on this journey with vajra confidence--

to see the sun dance
to see the moon glance
to see the mountain pant
with all the angels and demons' delights!

upside down

song: upside down
artist: Jack Johnson
album: Curious George (Soundtrack)

Who's to say
What's impossible
Well they forgot
This world keeps spinning
And with each new day
I can feel a change in everything
And as the surface breaks reflections fade
But in some ways they remain the same
And as my mind begins to spread its wings
There's no stopping curiosity

I want to turn the whole thing upside down
I'll find the things they say just can't be found
I'll share this love I find with everyone
We'll sing and dance to Mother Nature's songs
I don't want this feeling to go away

Who's to say
I can't do everything
Well I can try
And as I roll along I begin to find
Things aren't always just what they seem

I want to turn the whole thing upside down
I'll find the things they say just can't be found
I'll share this love I find with everyone
We'll sing and dance to Mother Nature's songs
This world keeps spinning and there's no time to waste
Well it all keeps spinning spinning round and round and

Upside down
Who's to say what's impossible and can't be found
I don't want this feeling to go away

Please don't go away
Please don't go away
Please don't go away
Is this how it's supposed to be
Is this how it's supposed to be

nature of argument

สิ่งหนึ่งที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงในการทำงานเขียนก็คือ การเผชิญกับเสียงตอบรับ
โดยเฉพาะงานเขียนทางจิตวิญญาณด้วยแล้ว
ย่อมต้องฝึกการฟังเสียงตอบรับในเชิงลบอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
เสียงตอบรับในเชิงลบนั้น เป็นสิ่งที่น่าสนใจ
เพราะทำให้ผู้เขียนได้เห็นแง่มุมที่หลากหลายมากขึ้น
ได้เรียนรู้ข้อจำกัดของการสื่อสาร
แล้วสร้างสรรค์วิธีการที่สามารถเข้าถึงได้ง่ายขึ้น
คำเยินยอแม้จะฟังแล้วรื่นหูแต่ก็มักจะทำให้ใจลอยไป ไม่ค่อยได้อยู่ติดพื้น...

แต่กระนั้นงานเขียนงานแปลที่มีเป้าหมายเพื่อกระตุ้นให้ผู้คน
ได้หันมาฝึกฝนปฏิบัติกับตัวเอง
ได้หันมาสนใจ และจริงจังกับข้อจำกัดทางอัตตาที่คับแคบ
โดยเฉพาะหลักการทางความคิดทั้งหลาย
แม้แต่ปรัชญาทางพุทธ หรือความรู้ในพระคัมภีร์ทั้งหลายก็ดี
มักจะได้รับเสียงตอบรับในลักษณะ "ชวนเถียง"อยู่บ่อยๆ
แม้จะไม่สามารถบังคับให้ไม่เกิดได้
แต่พอได้รับบ่อยๆ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกท้อใจเป็นระยะๆ

ชวนให้คิดถึงท่านนาคารชุน
แม้งานของท่านมักจะถูกมองเป็นหลักปรัชญาการโต้วาทะ
ที่สำคัญที่สุดของพุทธ แต่จริงๆแล้วงานของท่านล้วนมีขึ้น
เพื่อเป้าหมายการทำลายทฤษฎีข้อโต้แย้งทั้งหมด
เพื่อให้ผู้ปฏิบัติเข้าสู่สภาวะของความไม่ยึดมั่นในหลักการ
สู่การรับฟังเสียงแห่งประสบการณ์ด้านในอย่างไม่ตัดสิน

การโต้แย้งที่ดีไม่ได้เป็นไปด้วยความอหังการว่าข้าแน่
หรือเพื่อการปลุกเร้าให้เกิดการโต้แย้งอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

แต่การโต้แย้งที่ดีควรเป็นไปเพื่อเป้าหมายแห่งการปัดเป่า
เมฆหมอกของความยึดมั่นทางหลักการที่เวียนว่าย
ช่วยเปิดใจให้เราเข้าสู่สายธารแห่งการตระหนักรู้
สู่เส้นทางของการปฏิบัติด้านใน
นั่นคือการโต้แย้งแบบนาคารชุน

ก็คงได้แต่บอกตัวเองว่า เราก็ได้แต่ทำหน้าที่ของเราไปเรื่อยๆ
ฝึกฝนตนเองด้วยความอ่อนน้อม
เปิดใจที่จะเรียนรู้เสียงตอบรับในทุกๆด้าน
หากสิ่งที่ทำเป็นไปตามครรลองของธรรมะ สิ่งนั้นย่อมไม่ตาย
แม้คุณค่าของมันอาจจะฉายออกมาให้ผู้คนได้เห็นค่าไม่ได้ในทันทีก็ตาม

"neither from itself nor from another,
nor from both,
nor without a cause,
does anything whatever, anywhere arise."

"although (the term) "self" is caused to be known (of, about), and although (a doctrine or teaching of) "no self" is taught, no "self" or any "nonself" whatsoever has been taught by the Buddhas. the designable is ceased when/where the range of thought is ceased,

nirvana is like phenomenality, unarisen and unstopping. everything is actual, or not actual, or actual and not actual or neither actual nor not actual; this is the Buddha's teaching.

independent, peaceful, not delusionally diversified by delusional diversification devoid of mental construction, without variation, this is the mark of thatness.

whatsoever becomes dependently, is not insofar, that and only that. nor is it the other; therefore, it is neither exterminated nor eternal.

not singular, not plural, not exterminated, not eternal, this is the immortal teaching of the Buddhas, lords of the world. and again, when the disciples are destroyed and full Buddhas do not arrive, the gnosis (knowledge, etc.) of the independently enlightened Buddhas proceeds without association (with teachings)."

from Nāgārjuna's Mūlamadhyamakakārikā

TNH in Thailand

Thank you for the good news about Thich Nhat Hanh's visit to Thailand in May2007. It's such a blessing for people in our country to have an opportunity to meet with one of the truest bodhisattvas in our time. I hope the government is not trying to mess up his visit too much with all kind of formality from people up there.

ก้าวแรกแห่งการเดินทาง

ในความเงียบ เราได้ยินเสียงเพรียกแห่งชีวิต
...เสียงด้านใน...
“ออกเดินทาง”
สู่การค้นหาคุณค่าและความหมาย
ละวาง เสียงบอกจากใครๆ
ปลดปล่อยความคิดแผนการไป
สู่อิสรภาพแห่งประสบการณ์อันเสรี ฯ

<อ่านต่อทั้งหมด>

marpa house

yesterday i went to meet my meditation student, Rebeca at Marpa House. It was the first time I had a chance to see all the shrine rooms in the building. There are three total; one for basic sitting practice, one for sadhana/chod practice, and one downstair for ngondro practice. They are all beautiful and filled with incredible energy.



I think it is such a good idea to have a dormitory for spiritual practitioners--a place like Marpa House where they live and practice together as a community. This place is also used for hosting Tibetan Buddhist teachers when they come to town. Occasionally, they even host art exhibitions, spiritual programs, yoga workshops, etc.

intimacy

"we don't want to be alone. at least we want other people to understand us. And they don't. The idea that someone else can really understand us is an illusion as something that we maintain..."

this clip is a wonderful 52-second teaching from Reggie. The rest of the clip is not relevant; please ignore.

ไม่ถึงกับพลิกแผ่นดิน

"เราไม่สามารถถึงกับพลิกแผ่นดิน เราสามารถเพียงทำไปเรื่อยๆตามสติกำลัง มีผลเท่าไร ก็เอาเท่านั้น แต่เราหวังอยู่ว่าการกระทำด้วยความจงรักต่อพระสาสนาของเรานี้ อาจมีคนเอาไปคิดไปนึก แล้วอาจมีคนทำตามมากขึ้น จนกระทั้งผู้มีอำนาจท่านทำ หรือประชาชนทั้งโลกพากันทำ มันก็อาจมีการพลิกแผ่นดินได้เหมือนกัน แม้เราจะไม่ได้พลิกเอง เราคงยังเจียมตัว และไม่ต้องอกแตกตายเพราะข้อนั้น"

พุทธทาสภิกขุ

ปลูกต้นกล้า

เมื่อ ๗-๘ ปีก่อนผมจะตื่นเต้นกับการภาวนามาก ชวนคนโน้นคนนี้ให้ทั่วไปหมด ถึงขนาดลากเพื่อน ลากแม่ ลากป้าไปเข้ากรรมฐาน แต่พอเขาไปเข้า บ้างก็ไม่ชอบ บ้างก็ไปเพราะทนเรารบเร้าไม่ไหว บ่อยๆเข้าทำให้ผมได้ตระหนักว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่จะไปโฆษณาชวนเชื่อไม่ได้เลย ยิ่ง ๒-๓ ปีที่ผ่านมานี้ ประสบการณ์ที่ลึกขึ้น ก็ทำให้ได้ตระหนักว่า สิ่งสำคัญอยู่ที่แรงบันดาลใจของแต่ละคนเสียมากกว่า และเราควรให้ความเคารพในเส้นทางชีวิตที่ต่างออกไปของแต่ละบุคคล

การภาวนาไม่ได้เป็นเหมือนบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ที่คนไปฝึกมาแล้ว จะออกมาพิมพ์เดียวกันหมด ประมาณว่าพูดช้า เดินช้า เซื่องๆ ติ๋มๆ กระบวนการที่ว่านี้เหมือนเป็นแค่การปลดล็อคศักยภาพด้านในของแต่ละบุคคล ทำให้เราได้เรียนรู้ชีวิต เรียนรู้โลกด้วยความตื่นกันมากขึ้น ทำให้เรารู้จักตั้งคำถาม ค้นหาคำตอบในแบบของเรา อย่างที่ไม่งมงายในสิ่งที่กระแสสังคมหรือคนรอบข้างพร่ำบอก

เพื่อนมากมายเรียนอยู่ที่อเมริกา แต่ผมกลับไม่ได้ชวนใครให้มาภาวนากับผม นอกเสียจากคนที่ถาม หรือมีความสนใจ หลังๆเลยกลายเป็นคิดไปเองว่า อย่าชวนเลย คงไม่มีใครสนใจ...

แต่เมื่อคืน กลับมีรุ่นน้องคนนึงที่ทำกิจกรรมด้วยกันที่จุฬาฯ แวะเข้ามาทักทายใน msn เขาบอกว่าอ่านสิ่งที่ผมเขียนแล้วทำให้เขามีกำลังใจในการคิดถึงสิ่งดีๆนอกเหนือจากปริญญาโทที่เขาทำอยู่ที่นี่ ผมก็เลยบอกเขาว่าถ้าว่างๆ มามีประสบการณ์ตรงก็ดี เพราะสิ่งที่ผมเขียนก็เขียนไปงั้นๆแหละ มั่วๆงงๆไปเรื่อยๆ เพราะคนเขียนก็ใช่ว่าจะไม่สับสนซะเมื่อไหร่ (ฮา)

เลยกลายเป็นว่าน้องเขาสนใจมาก และจะสมัครมาเข้าภาวนาหนึ่งเดือนกับเร้จจี้ เล่นเอาเราตกอกตกใจ ไม่คิดว่าจะมีใครเอาจริงขนาดนี้ ทำให้ได้มีโอกาสมานั่งทบทวนตัวเอง ว่าเราอาจจะมองโลกในแง่ร้ายจนเกินไป อาจมีคนมากมายที่มีความโหยหาในเรื่องด้านในอย่างที่เราคาดไม่ถึง ทางที่ดีเราน่าจะเปิดใจให้กว้าง และเชื้อเชิญทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเราอย่างจริงใจ แม้ท้ายที่สุดก็คงต้องปล่อยให้เป็นความสมัครใจของเขาเอง

ทำให้ผมเห็นความหวังที่ในอนาคตจะมีชุมชนของผู้ปฏิบัติธรรมเกิดขึ้นมากมายในเมืองไทย จากหลากหลายสายปฏิบัติ และชุมชนเหล่านี้น่าจะเป็นแรงบันดาลใจให้กับคนรุ่นใหม่ที่มีความสนใจในการเปลี่ยนแปลงด้านในควบคู่ไปการเปลี่ยนแปลงทางสังคมที่ยั่งยืนในอนาคต

what about me?

Here we go!! Finally the Sakyong has become a real rock star!
I think this music video is pretty awesome indeed.
Good job, bro!

What about me?
by Sakyong Mipham

What about me?
That’s my first thought every morning.
What happened to me?
It’s the last thought every night.
Has this gotten me anywhere?
Any more friends? Any more love?
It should. It should have, by now.
In fact, by now I should be a bundle of joy.
Because I say this mantra every day.

What about me? What about me? What about..

In fact, it’s embarassing
I say this mantra all day long.
Like the beating of my heart: What about me?

What about me? What about me? What about..

When I take a shower, I think: “what about me?”
I hope this shower makes me feel happy.
I hope this kiss makes me feel happy.
I hope this lunch makes me happy.
I hope these clothes make me feel happy.
I hope this donut, this cup of coffee,
This new affair, this new job….

What about me? What about me?
What about me? What about me?
What about me?

This new spiritual practice,
This new movie, this new CD
Oh, this new CD will make me happy…

What about me? That’s my first thought every morning.
What about me?
What happens to me? It’s my last thought every night.
Has this gotten me any more love? Any more joy?

This new city. This new country.
This new planet. This new universe makes me happy.

You know what? None of it will make you happy
Unless you do one simple thing:
Change “me” for “you.”
Change “me” for “you.”

Just wake up in the morning, and try something wild.
Just wake up, and not “me.”
Instead, say "you, be happy."
May you be happy.
May you be happy.

What about you?
That’s my first thought every morning.
What happens to you? It’s my last thought every night.
It has given me so much more love. So much more joy.

When I give you a big fat kiss, take a shower,
Make my bed, when I dance,
May make you happy.
When I give you the remote control
May make you happy.
When I sit on a park bench by myself,
When I feel the sun, the breeze,
May make you happy.
When I just look at you, and stare at your eyes.
May make you happy.

And you know what?
When you’re happy, I’m happy.
That’s the formula:
First you, then me.
That’s all happiness is.
It’s just the heart being free.

พิธีกรรมธรรมดา

"...เพียงแค่เรากล้าที่จะลอกเปลือกของความเป็นศาสนา และแบบแผนความเชื่อที่รับกันมาอย่างงมงายออกเสีย จนเหลือเพียงพิธีกรรมที่จัดขึ้นบนความธรรมดาและเรียบง่าย มุ่งเน้นไปที่ความเข้าใจและสายสัมพันธ์ของผู้มีส่วนร่วมเช่นนี้ พิธีกรรมก็จะทำหน้าที่เป็นประตูสู่โลกอันศักดิ์สิทธิ์ ที่จะทำให้ผู้เข้าร่วมพิธีได้สัมผัสถึงความหมายของการใช้ชีวิตในแง่ของการเป็นผู้ฝึกฝนปฏิบัติตนบนเส้นทางการแสวงหาคุณค่า ดำเนินชีวิตด้วยศรัทธาแห่งพระรัตนตรัย บ่มเพาะพลังแห่งการตื่นรู้ภายใน เพื่อการเผชิญหน้ากับทุกขสัจจ์อย่างรู้เท่าทันในทุกขณะของชีวิต"

<อ่านบทความทั้งหมด>

จาก "พิธีกรรมธรรมดา"
ตีพิมพ์ครั้งแรกใน คอลัมน์ ณ พรมแดนแห่งความรู้
หนังสือพิมพ์โพสต์ทูเดย์ ฉบับวันที่ ๒๖ พฤศจิกายน ๒๕๔๙

it's up to you

spirituality is all about exploring the subtleties of our lives. it is about finding out what our life is and who we are. it has nothing to do with belonging to a church or following somebody else’s ideas of what we should do, what we should think, and who we should be. the practicing lineage provides you with teachings and tools to open up your own life, to discover your own depth and the meaning of your existence; to make “the lonely journey.” but it is left up to you to develop your own relationship with the practices, and to make the discoveries and find the answers.

reggie ray

never judge

if you can do it, do it.
if you can’t do it, it’s ok.
if things are difficult, be gentle.
if things are going well, be humble.

you are not so good and you are not so bad.
if bad is judgment—the same as good.
success and failure, pride and doubt in yourself.
who are you?
....
of course, you are you--
(can it be something else?)
please respect what you’re going through.
who can be the most honest to you, but you?

in the midst of the unfolding journey,
hold everything gently.
take it easy,
and be kind.

on the other hand..

even though it's very nice to see pictures of my teachers and friends at Suanmokh in this event, i also have a lot of doubts in what Satientham is doing. of course, this event seems successful in a sense of PR and marketing, but what's the essence of it all, really?

hmm...i don't know.
this just doesn't feel right to me.
i don't think ajarn buddhadasa would be very happy about what they are trying to do here.

i'm critical in what i see not because i hate these people, but sometimes, i think we have to be extremely critical as a budddhist practitioner in order to maintain the integrity of the genuine dharma. it's not always good to say "oh...good good. everything is good. Anumodhana Anumodhana..". otherwise, there might be only a watered-down version of Buddhism in the very near future.

เดินเท้าก้าวธรรม

รู้เรื่องราวงานเดินเท้าก้าวธรรมมาจากพี่ทิมมี่
ดูแกจะตื่นเต้นและภูมิใจกับงานบุญนี้เอาซะมากๆ
ผมก็เลยพลอยดีใจไปกะแกด้วย



นี่เลยครับพระอาจารย์สิงห์ทอง
ผู้อบรมสั่งสอนพระวิจักขณ์ ตลอดหนึ่งปีที่สวนโมกข์
หะ หะ ออกลายนักเลงจริงๆเลย อาจารย์เรา



หลวงพี่จ้อย ทำไมดูแก่อย่างนี้ก็ไม่รู้



สงสัยหลวงพี่จะเหนื่อย เพราะเดินเยอะ



ข้างหลังอาจารย์สิงห์ทองนั่นก็ หลวงพี่จักรี
เพื่อนร่วมบวชพรรษาเดียวกันที่สวนโมกข์



แม้งานนี้จะจบไปตั้งแต่ปลายเดือนตุลาที่ผ่านมา
แต่เห็นว่าอาจารย์สิงห์ทองกะหลวงพี่จักรียังเดินรอบประเทศอยู่
อาจารย์สิงห์ทองแกจะออกเดินธุดงค์ของแกทุกปี
ตามประสาพระกรรมฐานผู้มีฤทธิ์มาก...

เห็นภาพแล้วคิดถึงทุกคนที่สวนโมกข์จัง

ครัว (๒)

นิตยสารครัว (๑)

taste your shit

like other retreats i have done, i spent most of the time with my shits. perhaps, the only difference this time was that I had much less resistance. i'm less afraid to be with what is...instead of trying to act like pure or perfect. it feels really good, actually.

for example, if you have a tendency to really kill somebody out of your anger, i think the only way to work with that is to accept a murderer as part of you---feel how it's like for you wanting to kill someone, taste the anger in every cell and vein, and see the very nature of your mind and body in that situation. I don't think trying to tell yourself mentally that killing is a bad thing, so don't do it-- is going to work.




smell it
touch it
taste it
hmm...

chocolate shit.

เลิกถือพุทธ

"เมื่ออำนาจแห่งอาณาจักรได้ครอบงำพลังสร้างสรรค์ทางปัญญาแห่งธรรมจักรจนหมดสิ้น และเมื่อวงล้อแห่งธรรมจักรขาดเชื้อเพลิงแห่งการฝึกฝนตนเองของปัจเจก จนกลับกลายเป็นกลไกทางอำนาจให้กับโครงสร้างทางเศรษฐกิจ สังคม และการเมือง เมื่อนั้นธรรมจักรก็ไม่สามารถทำหน้าที่ขับเคลื่อนพลังทางปัญญาให้แก่อาณาจักรได้อีกต่อไป มีเพียงอัตตาของความเป็นพุทธแต่เพียงเปลือกที่กำลังปั่นวงล้อแห่งความอหังการ นำความเสื่อมถอยทางจิตวิญญาณให้แผ่ซ่านไปทั่วทุกหัวระแหง"

อ่านบทความ "เลิกถือพุทธ"
ตีพิมพ์ครั้งแรกใน คอลัมน์จิตวิวัฒน์
มติชนรายวัน เสาร์ที่ ๒๕ พฤศจิกายน ๒๕๔๙

panel at CSWR

The Problematics of Buddhism, Society, and the State in Thailand
October 23, 2006
Center of the Studies of World Religions
Harvard Divinity School, Cambridge, MA

A panel composed of CSWR director Donald Swearer, Thongchai Winichakul of the University of Wisconsin, and Thai Buddhist activist Sulak Sivaraksa, celebrating the birth centenary of Thailand's most influential monk of the twentieth century, Buddhadasa Bhikkhu, the major influence on progressive, reformist Buddhism in that country, both lay and monastic. This panel situated Buddhadasa within contesting views of Thai Buddhism in the broader context of Thai society and politics.

RealPlayer is required to listen to this event.

Click here to listen

เมื่อวันที่ ๒๓ ตุลาคม
คุณกชกรโทรมาบอกว่า แอบหนีงานไปฟังเลคเชอร์ที่ฮาร์วาร์ดมา
เล่าทุกรายละเอียดด้วยความตื่นเต้น
"นี่...มันดีมากๆเลยนะเธอ เสียดายไม่ได้เอาเครื่องอัดเสียงไป"

โปรเฟสเซอร์โดนัลด์เป็นลูกศิษย์ท่านอาจารย์พุทธทาส
ตอนนี้เป็นผู้อำนวยการศูนย์ศาสนาโลกอยู่ที่ฮาร์วาร์ด
เขาเป็นฝรั่งที่น่ารัก อัธยาศัย จิตใจดี และพูดไทยชัดมาก
ผมเคยไปหาเค้าที่ฮาร์วาร์ดสองครั้ง คุยกันทีไรเค้าก็จะกระซิบบอกแบบยิ้มๆว่า
"stay at Naropa. don't ever come here."
....

อาจารย์ธงชัย สอนประวัติศาสตร์การเมืองอยู่ที่ U of Wisconsin at Madison
อดีตเคยต่อสู่ในสมัย ๖ ตุลา ถูกจับติดคุกอยู่พักนึง
ก่อนจะมาสอนอยู่ที่นี่เป็นสิบๆปีแล้ว

กชกรบอกว่าคนมาฟังเยอะมาก
แต่ที่แปลกคือ มีคนไทยมาฟังแค่สองคน...
น่าเศร้าที่แทบจะหาคนรุ่นใหม่ที่จะสนใจเรื่องของทิศทางพุทธศาสนากับสังคมไทยได้น้อยเสียเหลือเกิน...

พอได้ฟังเล็คเชอร์ ก็รู้สึกคิดถึงอาจารย์สุลักษณ์ขึ้นมาทันที...
เป็นเลคเชอร์ที่ดี ที่หากพูดที่เมืองไทยก็คงโดนแบน
อาจารย์พูดมันเสียจนผมไม่กล้าแปลเลยครับ (ฮา)

เสื้อแห่งความสุข??

เสื้อแห่งความสุข [MP3], 3.20MB
ลานนา คัมมินส์

เกิดเป็นพระราชาอยากได้ก็ได้อย่างใจ
อยากมีแต่สุขไม่ทุกข์ใจแต่หาไม่เจอซักที
ให้โหรช่วยทำนายโหรบอกให้ทำอย่างนี้
ก็ใส่เสื้อของผู้วิเศษที่เค้าไม่มีความทุกข์ใดๆ

ทหารของพระราชาออกตามหาแทบพลิกแผ่นดิน
ไม่พบไม่เจอไม่ได้ยินคนที่ไม่มีทุกข์ใจ
เสาะหานับแรมปีผู้วิเศษคนนั้นอยู่ไหน
ไม่ว่าจะหญิงจะชายก็ล้วนแต่มีความทุกข์ทุกคน

หาเท่าไรหาไม่เจอเสื้อแห่งความสุขนั้นอยู่ไหน
จะค้นจะหาเท่าไรก็ยังไม่พบไม่เจอสักที
หาเท่าไรหาไม่เจอคนๆ นั้นเค้าอยู่ที่ใด
คนที่ไม่เคยทุกข์ใจไม่มี

ก่อนตะวันจะลับปลายนาที่หน้ากระท่อมหลังหนึ่ง
แว่วเสียงถ้อยคำพร่ำรำพึงขอบคุณชีวิตแสนดี
เมื่อหิวก็แค่มีกินเมื่อหลับก็นอนฝันดี
แค่นี้ก็มีความสุขวันนี้ไม่มีความทุกข์ใดๆ

ทหารของพระราชาเสาะหามาทั้งแผ่นดิน
เพิ่งพบเพิ่งเจอเพิ่งได้ยินคนที่ไม่มีทุกข์ใจ
เหล่าทหารของพระราชาจึงกระแทกประตูเข้าไป
ได้พบเพียงชายยากไร้ไม่มีแม้เสื้อติดกายสักตัว

หาเท่าไรหาไม่เจอเสื้อแห่งความสุขนั้นอยู่ไหน
จะค้นจะหาเท่าไรก็ยังไม่พบไม่เจอสักที
หาเท่าไรหาไม่เจอความสุขนั้นมันอยู่ที่ใด
ลืมว่ามันอยู่ที่ใจตรองให้ดี

(จาก เว็บไซท์ คนชายขอบ www.fringer.org)

"ออกบวชกันเถอะ"

แม้เราจะไม่มีอะไรซักอย่าง
ไม่มีบ้าน รถยนต์ หรือเงินฝากในบัญชีธนาคาร
ไม่มีเสื้อผ้า สร้อยเพชร หรือเครื่องประดับราคาแพง
ไม่มีพ่อแม่ คนรัก หรือเพื่อน
ไม่มีเกียรติ ปริญญา หรือยศฐาบรรดาศักดิ์

ดูเหมือนเราก็ยังเป็นคนคนเดิม มีชีวิตชีวิตเดิม
เรา....คนธรรมดาๆคนหนึ่ง
คนเดินดินที่ไม่ต้องแบกเสียงบอกจากภายนอกว่าเราต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้
มีแค่ความสามัญของความเป็นมนุษย์ที่มีศักดิ์ศรี
ดีเสียอีกที่ชีวิตนี้ไม่มีใครมาช่วยเราใช้
...

การบวช แปลว่า การละ
เราละสิ่งเติมเต็มจากภายนอกเหล่านั้น
ปลอกเปลือกออก กลับสู่ความธรรมดา
ออกบวช
เป็น อนาคาริก
เป็นผู้ไม่มีสถานะ ไม่มีบ้าน ไม่มีที่พึ่ง...
เป็นนักเดินทาง ที่ไม่มีจุดหมาย

เพราะจุดหมายอยู่ในทุกย่างก้าว

<อ่านต่อ>

down time

every Sunday, i go to a group sitting at my friends' house (john, john, and susan). we usually sit together for an hour, do bodywork practice for another hour, and finish the session with another hour of sitting. This time, John asked me to give a short informal dharma talk to the group.

what I talked to the group was about the "down" times that we could all experience on the journey.

we might be doing a lot of spiritual practice, working closely with a great teacher, or beginning to share what we know with others. yes, we feel good. we feel inspired and our heart is filled with devotion.

then all the sudden, something happens--something that makes us feel horrible, disappointed, and upset with the whole situation. And we want to quit--we don't want to continue any further.



we feel as if the whole spirituality is full of shit and our mind is filled with doubts---doubts with ourselves, with our teacher, with the lineage, with the teachings, with the whole spiritual journey altogether. we are about to give up and turn away to live a so-called normal life--an ordinary, non-spiritual life. we want to settle down---"I'm tired", "no more journey", so to speak.

so, what are you going to do otherwise? why did you begin your spiritual practice in the first place? what do you want? what was your initial inspiration that brought you here? what do you expect from your teacher? what do you learn from hearing the teachings? what is the practice? are you doing anything? are you trying to become something other than being yourself?...

I was bomboarded with all these questions. It was so powerful. at that moment, i really had an opportunity to sneak into and look at every corner of my mind. it's almost like you are investigating your own fear, by asking these direct questions to yourself.

this down time is very important. it helps us to make our spiritual practice more pure without hopes and fears, preconception, expectation, or agenda, that we tend to carry them with us along the way. it helps clearing away the ground and brings us back

to the "don't know mind",
to the "journey withour goal",
to the "life without reference points",
or to the "immediate moment", which we all know what it is.

that's the only way our life can be real and we can be truly alive.

see, there's actually no choice if you really want to live a real life. ups and downs are part of the whole picture and it's the sign that things are still moving and your life is still unfolding beautifully.

friends, I am not going anywhere. I am not gonna become a better, more spiritual, more holy person. I am not gonna end up in the ten bhumis, sixteen dhyana states, or nibbana. it doesn't matter to me ...since I am who I am and I trust what my life offers me in every moment. i think that's truly what i want.

catch a fire

two days ago, i went to see "catch a fire", a movie about a piece of history of South Africa in the apartheid era.

Apartheid (literally "apartness" in Afrikaans and Dutch) was a system of racial segregation that was enforced in South Africa from 1948 to 1994. South Africa had long since been ruled by whites and apartheid was designed to form a legal framework for continued economic and political dominance of the other races by people of European descent.

after seeing the movie, it made me realize how little i knew about people in Africa and how suffered they have been from the social and economic oppression by White people. there's a lot to learn from African people, especially in how they could forgive those Whites from the killings those people have caused in the last hundred years and then, move on as a real-united country with freedom and harmony in its full sense.

btw, on the other side, this is an example of attutudes that white people in South Africa have--NO APOLOGY, whatsoever.

Botha, bastion of white rule, dies - CNN.com

integrity

วันนี้ได้มีโอกาสคุยโทรศัพท์กับพี่ฎ้ำ อัญชลี คุรุธัช
พี่สาวใจดีที่ปัจจุบันทำงานเป็นประธานให้กับ Buddhist Peace Fellowship

พี่ฎ้ำนั้นใช้ชีวิตวัยสาวในการทำงานเพื่อผู้ลี้ภัยตามชายแดน
ไม่ว่าจะเป็นในประเทศไทย ประเทศเพื่อนบ้าน หรือในตะวันตก

ผมรู้จักพี่ฎ้ำเพราะช่วงหนึ่งผมเคยมีความคิดจะไปเรียนต่อปริญญาเอก
ในโปรแกรม Social and Cultural Studies in Education (SCS)
ที่ UC Berkeley (ก่อนที่จะมาเสียแผน เสียคนเพราะเร้จจี้)
พี่เขาเรียนอยู่ในโปรแกรมนั้นพอดี กำลังอยู่ในช่วงสุดท้ายของการเขียน thesis



ได้คุยกันครั้งนี้ ทำให้ทราบถึงความกล้าหาญของพี่ฎ้ำ
ที่ตัดสินใจทิ้งปริญญาเอกที่ใกล้จะสำเร็จอยู่มะรอมมะร่อ
ด้วยเหตุผลง่ายๆว่า

"มันไม่ใช่ตัวพี่ กับงานต่างๆเพื่อสังคมที่พี่ทำอยู่
ถ้าต้องหยุดทุกอย่างเพื่อไปนั่งเขียนงานวิจัยชิ้นนึง พี่คงทำไม่ได้
แม้จะมาตระหนักเอาเมื่อสาย ก็ยังดีว่าต้องทิ้งงานที่เรารัก
ไปทำสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเราเพื่อเอาปริญญา พี่ว่ามันไม่คุ้มกัน"

หลายครั้งที่ผมเองเคยคิดจะอยากไปต่อปริญญาเอก
เนื่องจากความคิดที่ว่า
มันอาจจะมีประโยชน์ในฐานะ "ไม้กันหมา" ในภายหน้า

ตอนนี้ผมไม่รู้สึกว่าผมต้องการไม้ที่ว่านั้นอีกแล้ว
จะว่า มันเป็นความรู้สึกเดียวกับพี่ฎ้ำ ก็คงไม่ผิดนัก...

คุณค่าของคนค้นพบได้ภายใน
หากพบแล้วก็จงเดินตามเสียงแห่งคุณค่าที่ว่านั้น
อย่าได้ไปไหวหวั่นกับการไขว่คว้าหาป้ายราคา
ยอมให้คนอื่นมาตีค่าด้วยปริญญาเพียงใบเดียว

...

รถไฟเหาะ

อืม...

วางตารางเข้าฝึกเงียบตั้งแต่วันที่ ๑ ถึงวันที่ ๓๐ เดือนหน้า
ยังเสียวๆอยู่ว่าจะทำได้อย่างที่ตั้งใจไว้รึปล่าว
๑๐ ชั่วโมงต่อวัน...ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยทำได้เลย

วันๆผ่านไป ช้าบ้างเร็วบ้าง
บางทีก็สับสน บางทีแรงบันดาลใจก็ล้น
ขึ้นๆลงๆ คลื่นเหียน เวียนหัว คล้ายอยู่บนรถไฟเหาะ

อยู่กับตัวเอง เหมือนเป็นคนบ้า
บางทีก็อยากจะบอกว่า "พอแล้ว"
แต่ก็ไม่รู้ว่าถ้าเลิกทำสิ่งนี้ แล้วชีวิตนี้กูจะไปทำห่าอะไรได้อีก

...

November letter from Lee and Reggie

Dear Dhyanasangha,

Lee and I send our warm greetings to you by way of this November letter.

Please remember above all how important the protectors are to our life, our practice, and our journeys. Of course, when we talk about protectors, fundamentally, we are not talking about external deities with many arms and heads. We are referring to a certain way that energy appears in our lives, sometimes quite wrathful but always with compassion, to wake us up.



What we call the protectors is the “energy of awareness” that bursts into our environment and, yes, sometimes with a form that has multiple heads and limbs, but often not. After her Vajrakilaya practice the other day, Lee said to me, “the wrathful form of the deities is actually the way things are,” which she explained as how the basic energy of the awakened state communicates with us. So while theism in relation to the protectors doesn’t quite work, neither does a “pure” non-theism. We ride the razor’s edge.

How do we sense the activity of the protectors? It is the energy that disrupts our attempts to take absolute control over our space, our world; it is the big “NO” that happens as we try to manipulate and solidify our lives in order to feel secure and finally “become somebody.”

Look for that neurotic upheaval, that disruptive emotion, just as things seem to be going okay; that outburst or attack of insanity from your partner, just as you thought the relationship was stabilized. Look for the person you are trying to work with to suddenly threaten everything you are doing, the phone going dead before an important phone call, the appointment you arrived at a week early; the job situation that suddenly turns sour.

In that moment of disruption, suddenly a very big space opens up. It is right on the spot, right there in that moment. Of course, you have to be willing to look for that and not just react with habitual mind, in defense, anger, or depression. But if we are willing to look at the sudden shift of space that occurs with such a disruption—which is the activity of the protectors--we will suddenly find our minds to be very, very vast indeed, dwelling in the open, dark, terrifying but very pure space of the unknown. It is open and endless, and it is freedom. We are, momentarily, one with the Dharmakaya. Please look for it.

We are always getting caught by ourselves, without quite realizing it. Our practice lays the essential ground for waking up, but sometimes we are temporarily caught by some thought, some preconception or solid idea that we cannot even see. At that point, the protectors are our only resource—the “fierce energy of awareness,” the protecting energy of the awakened state. And because we do the chants and think of them with devotion and invitation, they do turn up. Horrification and liberation on the spot, “one without a second.”

So let us be so happy about the protectors and the crazy, wild life we have in this lineage with them. No ground, ever opening, ever terrifying and liberating. Let us all practice to our life’s capacity and our heart’s content, knowing there is no other way, and share our journey with one another.

With love in the Dharmasagara lineage of our great siddha guru, Chogyam Trungpa,

Lee and Reggie

trust is the key

trust is the key. no matter what happens, just trust. whenever things begin to get solidified, open more and trust. whenever mind begins to shrink, notice it and open even more. Open your mind like the sky--endless and vast; at the same time, be grounded like the earth that always accommodates things as they are. Then, from that ground, serve others unconditionally and truly from the depth of your being.

without a yellow shirt

"การจะรักและเคารพใคร ไม่ใช่คนนั้นต้องถูกต้อง ดีไปเสียทุกอย่าง
คนทุกคนมีด้านดีและด้านไม่ดี ต้องมองทั้งสองด้าน
แล้วเราก็จะให้ความเคารพบุคคลนั้นได้อย่างสนิทใจ
และเป็นการเคารพที่ยั่งยืนไม่ฉาบฉวยแบบเป็นฮีโร่..."

ส.ศิวรักษ์



เส้นทางที่เราเลือกเดิน หาใช่เป็นการเลือกตามชอบใจ
อันแรงใจนั้นได้ถูกบันดาลจากอริยปัจเจกผู้เดินตามทางสายนี้มาก่อน
บุคคลเดินดินธรรมดา ผู้แสดงตัวอย่างของการดำเนินชีวิตอันเรียบง่าย
แต่เต็มเปี่ยมไปด้วยคุณค่าและความหมายในทุกลมหายใจเข้าออก...

If...

"ผู้ที่ซื่อสัตย์ต่อตนเองเท่านั้น ที่จะซื่อสัตย์ต่อผู้อื่นได้
ผู้ที่ทรยศแม้กระทั่งตัวเอง ไม่ว่าเรื่องเล็กน้อยเพียงใด
...ผู้นั้นไม่มีทางซื่อสัตย์ต่อผู้อื่นได้"

ส.ศิวรักษ์

If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you;
If you can trust yourself when all men doubt you,
But make allowance for their doubting too;

If you can wait and not be tired by waiting,
Or, being lied about, don't deal in lies,
Or, being hated, don't give way to hating,
And yet don't look too good, nor talk too wise;

If you can dream - and not make dreams your master;
If you can think - and not make thoughts your aim;
If you can meet with triumph and disaster
And treat those two imposters just the same;

If you can bear to hear the truth you've spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to broken,
And stoop and build 'em up with wornout tools;

If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breath a word about your loss;

If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: "Hold on";

If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with kings - nor lose the common touch;
If neither foes nor loving friends can hurt you;
If all men count with you, but none too much;

If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds' worth of distance run -
Yours is the Earth and everything that's in it,
And - which is more - you'll be a Man, my son!

poem by Rudyard Kipling

humble and open

when you have been working on yourself so seriously for quite a long time, there's tendency that you become so hard on yourself. then, instead of opening up to the world, you might become pessimistic and completely shutted down. At that point, your spritual practice might turn to be a method of escape from various possibilities in your life, from people you meet, and from your own wisdom and compassion.

Having been spending days with Ajarn Sulak, I learn to become more humble and generous to myself. I am so touched by the way he meets every person with such an open heart without any kind of agenda or bias. It's like what he says:

"I have been mindful in all that I said and did to other, even in my thoughts, and acted throughout the day with complete honesty toward each person I came into contact with, then may a new power be born. And by force of this new power, may I and all those in my world achieve through our work true happiness and prosperity."

Sulak Sivaraksa

โหล โหล ท่านนายกฯ

"ท่านนายกฯ ท่านบอกมาปีเดียวจะทำไรได้ ถ้าพูดอย่างนี้คุณก็ทำอะไรไม่ได้ เมื่อรัฐบาลอังกฤษจะให้เอกราชอินเดียนั้น ได้ส่งหลอดหลุยส์ไป ให้เวลาหนึ่งปี ให้ทำให้สำเร็จ ให้อำนาจเต็มที่ ก็ทำได้สำเร็จ นี่อะไร อำนาจก็มีเต็มที่ ยังหยอยๆ อย่างนี้หรือจะทำได้สำเร็จ คณะรัฐมนตรีที่ตั้งอยู่นี่ ส่วนใหญ่กึ่งดิบกึ่งดีทั้งนั้น ทำอะไรได้"

อ่าน 'ส.ศิวรักษ์' ชี้นายกฯใหม่ถอดใจตั้งแต่ยังไม่เริ่มงาน

หลวงปู่กำลังจะมา...

ตื่นเช้ามาด้วยเสียงโทรศัพท์จากอาจารย์สุลักษณ์ กำลังคิดถึงอาจารย์ว่าไม่รู้จะมาถึงเมื่อไหร่ ตอนนี้อยู่ที่ LA แล้ว กำลังจะมาโบลเดอร์วันพฤหัสนี้

ใช้เวลาเกือบทั้งวันในการติดต่อหาคนที่จัดตารางการมาเยือนของอาจารย์สุลักษณ์ รู้สึกผิดหวังกับการเตรียมการของทั้งนาโรปะกับวิทยาลัยโคโลราโด ดูเหมือนจะไม่มีใครให้ความใส่ใจกับการดูแลผู้ใหญ่ในตำนานท่านนี้มากนัก

ยังไงความเคารพรักผู้ใหญ่ในวัฒนธรรมบ้านเราก็มีความงดงามกว่าในบ้านเมืองนี้มาก อาจารย์สุลักษณ์เหมือนหลวงปู่ที่ผมนับถืออย่างสุดหัวใจ ท่านใช้ชีวิตยิ่งกว่าพระ ไม่เคยร้องขออะไรจากใคร หากใครเคยได้ใกล้ชิดกับท่าน จะสัมผัสถึงความงามบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้เลย

ว่าจะเข้ารีทรีทที่บ้านฝึกเข้มสักอาทิตย์ เลยต้องเลื่อนไปก่อน คอยดูแลโพธิสัตว์ท่านนี้ให้ดีที่สุดก่อนดีกว่า

__________________________________

อ่านบันทึกการมาเยือนของอาจารย์สุลักษณ์ครั้งก่อน คลิ๊กที่นี่

fall

ร่วงแล้ว ใบเรา ปล่อยเจ้าร่วง
ไม่เคย คิดห่วง ไม่หวั่นไหว
สีส้ม อ่อนปลิดขั้ว เกลื่อนทั่วไป
ปลิวท้าทาย แรงแดด แผดนภา

ใช่อ่อนแรง หรือสิ้น อนาคต
ใช่ท้อแท้ รันทด หมดคุณค่า
ร่วงเพื่อรอ ฝนฉ่ำ โปรยลงมา
ผลิใบ แตกยอดกล้า ตามวงจร..

จาก "วัฎจักร" โดย ศาสตร์ เทพนวล

Eternity

He who binds himself a joy
Does the winged life destroy;
But he who kisses the joy as it flies
Lives in eternity's sunrise.

William Blake