กวีไม่ต้องการปากกาและกระดาษ
เพราะสมัยนี้มีคอมพิวเตอร์ใช้แล้ว
กวีไม่ต้องการหัวใจ
เพราะหัวใจกวีอาจขุ่นมัว
และคนอ่านอาจมีหัวใจมากกว่ากวี
แต่กวีต้องการค้อนขนาดใหญ่
ไว้ทุบความเศร้า ความปิติ ความลุ่มหลง
ให้แหลกละเอียดจนเห็นเนื้อใน
และกวีต้องการกาวตราช้าง
เพื่อประสานประสบการณ์ที่ผุกร่อน
ก่อรูปในรูปแบบใหม่ๆ
กวีต้องการหม้อต้มสุกี้
เทเอาผู้อ่านที่หลากหลายลงไปคละเคล้า
แล้วเร่งให้สุก(สุข)ขึ้นพร้อมกัน
กวีต้องการนาฬิกา
เพื่อนัดหมายการก่อกำเนิดในทุกวินาที
ให้มาเรียงตัวอย่างพร้อมเพรียง
กวีต้องการตู้เย็น
ยัดเอาความรู้สึกที่ล้นเหลือ
ซุกไว้ในช่องแช่แข็ง
กวีต้องการรถถัง
บุกทะลุทะลวงแนวหน้า
ที่ครูกวีพลีชีพไว้
กวีต้องการอะไร
กวีต้องการกระจก
เอาไว้ส่องสะท้อนบทกวีกับกวี
ในมุมมองที่ต่างออกไป
(ไม่ก็เอามากรีดข้อมือตาย)
กวีต้องการร่างกาย
เพื่อออกไปดมกลิ่นหอมที่คนอื่นดมดอม
ด้วยตัวของกวีเอง
จาก วงเหล้ากลุ่มเพื่อนข้าเป็นกวี
โดย ปกรณ์ เลิศเสถียรชัย
"I am a stenographer of my
mind. I write down what
passes through it, not what
goes around me. I am a poet"
Allen Ginsberg
ป.ล.ด้วยจิตคารวะแด่บทกวีอันงดงามของปกรณ์ ที่ส่งมาให้อ่านเป็นออเดิร์ฟโดยพี่ตี่ ขอให้บุญกุศลดลให้ปกรณ์ได้ตามจิตวิญญาณและเส้นทางอันพิศดารของอัลลัน กินส์เบิร์ค แจ็ค เคโรแว็ค และ นานาบีทโพเอ็ท โดยพลัน
