บ่ายนี้ยุงทำให้เราหลับยาว หลับไปเรื่อยๆ เราปล่อยให้ตัวเองซืมผ่านฟูกหนา หลับ หลับ หลับ อย่างไร้เงื่อนไข ไร้พื้นที่และกาลเวลา เราด่ำดิ่งสู่ความฝันเป็นชั้นๆ ฝันเล็กๆ ฝันซับซ้อน และไม่ฝัน แต่เราก็ยังแน่วแน่ในหนทางของการหลับ เรารู้สึกผ่อนคลาย รู้สึกเหมือนได้พ่ายแพ้โดยสมบูรณ์กับการอยากมีชีวิต พ่ายแพ้กับการอยากต่อสู้ พ่ายแพ้กับการอยากตื่นเพื่อจะได้ทำโน่นทำนี่
แต่แล้วเราก็ต้องลืมตาตื่นอีกครั้ง ในความนิ่งงัน เรามองออกไปนอกหน้าต่าง แดดเริ่มเปลี่ยนสีแล้ว ราวกับสายรุ้งส้มที่กระทบละอองหิมะที่ปกคลุมยอดไม้ เรานึกถึงภาพประสบการณ์นี้ที่โบลเดอร์ ในวันที่เราปล่อยให้ตัวเองจมจ่อมอยู่กับความพ่ายแพ้ ความสับสน และความไม่มีทางไป
และเราจึงได้พบความงดงามในนั้น ราวกับเป็นที่เดียวที่เราอยากจะมีชีวิตอยู่บนโลก ชั่วขณะเช่นนี้มีมากมาย เป็นชั่วขณะที่นำพาเราไปสู่ดินแดนแห่งหุบเขาพราวแสง ที่ซึ่งหัวใจได้สะท้อนทุกเรื่องราวตามที่เป็นจริงอย่างวิจิตรบรรจง
