น้องพราว (ด์)

ลูกของหนกกะตาที่เพิ่งลืมตาดูโลกมาได้ไม่ถึงเดือน
เห็นลูกของเพื่อนแล้วใจสั่น...

over and over

it's my custom to reflect on what happened throughout the year when it's time to replace for a new calendar.

Year 2006 has been a very rough year for me personally. while the journey continued to unfold, i found myself often in a state of depression and self-doubt. The more i discovered unique potential within, the more i also found limitation in some dark corners of myself. i was terrified and sometimes even wanted to hide on the other side of the universe.

my ngondro practice has come to its final stage. in a sense, 2006 could also be seen as the year of ngondro. Perhaps, that's why it was so terrifying. the vajra world had begun to really haunt me days and nights unceasingly.

there's no turning back; at the same time, there's no end to it. if you just took pride in where you are and stop opening to learn and accept things as they are without judgments, you would just become an arrogant person--an unworthy vessel for the genuine dharma. that's why the more progress you make, the more you have to be able to let go of yourself completely.

like reggie said, "you have to be willing to die over and over."

ธรรมดาสภาวะ

ด้วยความรู้สึกพร่องที่ปรากฏเสมือน
เป็นปมเงื่อนภายใน
เป็นปมทุกข์เผาใจ
ที่เราหลงผิดคิดไป
...ที่แท้หาได้มีอยู่จริง ๛

<อ่านต่อทั้งหมด>

toward the truth

"truth makes little sense and has no real impact if it is merely a collection of abstract ideas. truth that is living experience, on the other hand, is challenging, threatening, and transforming. the first kind of truth consists of information collected and added, from a safe distance, to our mental inventory. the second kind…is an act of surrender, of complete and embodied cognition that is seeing, feeling, intuiting, and comprehending all at once. living truth leads us ever more deeply into the unknown territory of what our life is."

reggie ray

some says...

"men are stupid
and women are crazy."

losing heart

it has been snowing cats and dogs for two days now and my car has already been buried into nearly 3 feet of snow. my inner state of mind seems to reflect the outer state of weather--pretty cold and grim. amidst all that, i found this quote by Trungpa Rinpoche very helpful.



"yes, you give up; you lost heart. you think, "nothing may happen to me at all. nothing may happen to me. i may not actually attain enlightenment." and you lose your heart. or maybe you say, "i am going to be eternally constipated." that is losing heart. you're stuck with your shit and piss in your body for the rest of your life. that can happen at the same time that you still take pride in your practice."

thank you, rinpoche. your insight is very grimly brilliant, indeed.

let's go

in the snow storm of confusion
in the darkness of ignorance
in the cold wind of arrogance
i take on this journey with vajra confidence--

to see the sun dance
to see the moon glance
to see the mountain pant
with all the angels and demons' delights!

upside down

song: upside down
artist: Jack Johnson
album: Curious George (Soundtrack)

Who's to say
What's impossible
Well they forgot
This world keeps spinning
And with each new day
I can feel a change in everything
And as the surface breaks reflections fade
But in some ways they remain the same
And as my mind begins to spread its wings
There's no stopping curiosity

I want to turn the whole thing upside down
I'll find the things they say just can't be found
I'll share this love I find with everyone
We'll sing and dance to Mother Nature's songs
I don't want this feeling to go away

Who's to say
I can't do everything
Well I can try
And as I roll along I begin to find
Things aren't always just what they seem

I want to turn the whole thing upside down
I'll find the things they say just can't be found
I'll share this love I find with everyone
We'll sing and dance to Mother Nature's songs
This world keeps spinning and there's no time to waste
Well it all keeps spinning spinning round and round and

Upside down
Who's to say what's impossible and can't be found
I don't want this feeling to go away

Please don't go away
Please don't go away
Please don't go away
Is this how it's supposed to be
Is this how it's supposed to be

nature of argument

สิ่งหนึ่งที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงในการทำงานเขียนก็คือ การเผชิญกับเสียงตอบรับ
โดยเฉพาะงานเขียนทางจิตวิญญาณด้วยแล้ว
ย่อมต้องฝึกการฟังเสียงตอบรับในเชิงลบอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
เสียงตอบรับในเชิงลบนั้น เป็นสิ่งที่น่าสนใจ
เพราะทำให้ผู้เขียนได้เห็นแง่มุมที่หลากหลายมากขึ้น
ได้เรียนรู้ข้อจำกัดของการสื่อสาร
แล้วสร้างสรรค์วิธีการที่สามารถเข้าถึงได้ง่ายขึ้น
คำเยินยอแม้จะฟังแล้วรื่นหูแต่ก็มักจะทำให้ใจลอยไป ไม่ค่อยได้อยู่ติดพื้น...

แต่กระนั้นงานเขียนงานแปลที่มีเป้าหมายเพื่อกระตุ้นให้ผู้คน
ได้หันมาฝึกฝนปฏิบัติกับตัวเอง
ได้หันมาสนใจ และจริงจังกับข้อจำกัดทางอัตตาที่คับแคบ
โดยเฉพาะหลักการทางความคิดทั้งหลาย
แม้แต่ปรัชญาทางพุทธ หรือความรู้ในพระคัมภีร์ทั้งหลายก็ดี
มักจะได้รับเสียงตอบรับในลักษณะ "ชวนเถียง"อยู่บ่อยๆ
แม้จะไม่สามารถบังคับให้ไม่เกิดได้
แต่พอได้รับบ่อยๆ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกท้อใจเป็นระยะๆ

ชวนให้คิดถึงท่านนาคารชุน
แม้งานของท่านมักจะถูกมองเป็นหลักปรัชญาการโต้วาทะ
ที่สำคัญที่สุดของพุทธ แต่จริงๆแล้วงานของท่านล้วนมีขึ้น
เพื่อเป้าหมายการทำลายทฤษฎีข้อโต้แย้งทั้งหมด
เพื่อให้ผู้ปฏิบัติเข้าสู่สภาวะของความไม่ยึดมั่นในหลักการ
สู่การรับฟังเสียงแห่งประสบการณ์ด้านในอย่างไม่ตัดสิน

การโต้แย้งที่ดีไม่ได้เป็นไปด้วยความอหังการว่าข้าแน่
หรือเพื่อการปลุกเร้าให้เกิดการโต้แย้งอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

แต่การโต้แย้งที่ดีควรเป็นไปเพื่อเป้าหมายแห่งการปัดเป่า
เมฆหมอกของความยึดมั่นทางหลักการที่เวียนว่าย
ช่วยเปิดใจให้เราเข้าสู่สายธารแห่งการตระหนักรู้
สู่เส้นทางของการปฏิบัติด้านใน
นั่นคือการโต้แย้งแบบนาคารชุน

ก็คงได้แต่บอกตัวเองว่า เราก็ได้แต่ทำหน้าที่ของเราไปเรื่อยๆ
ฝึกฝนตนเองด้วยความอ่อนน้อม
เปิดใจที่จะเรียนรู้เสียงตอบรับในทุกๆด้าน
หากสิ่งที่ทำเป็นไปตามครรลองของธรรมะ สิ่งนั้นย่อมไม่ตาย
แม้คุณค่าของมันอาจจะฉายออกมาให้ผู้คนได้เห็นค่าไม่ได้ในทันทีก็ตาม

"neither from itself nor from another,
nor from both,
nor without a cause,
does anything whatever, anywhere arise."

"although (the term) "self" is caused to be known (of, about), and although (a doctrine or teaching of) "no self" is taught, no "self" or any "nonself" whatsoever has been taught by the Buddhas. the designable is ceased when/where the range of thought is ceased,

nirvana is like phenomenality, unarisen and unstopping. everything is actual, or not actual, or actual and not actual or neither actual nor not actual; this is the Buddha's teaching.

independent, peaceful, not delusionally diversified by delusional diversification devoid of mental construction, without variation, this is the mark of thatness.

whatsoever becomes dependently, is not insofar, that and only that. nor is it the other; therefore, it is neither exterminated nor eternal.

not singular, not plural, not exterminated, not eternal, this is the immortal teaching of the Buddhas, lords of the world. and again, when the disciples are destroyed and full Buddhas do not arrive, the gnosis (knowledge, etc.) of the independently enlightened Buddhas proceeds without association (with teachings)."

from Nāgārjuna's Mūlamadhyamakakārikā

TNH in Thailand

Thank you for the good news about Thich Nhat Hanh's visit to Thailand in May2007. It's such a blessing for people in our country to have an opportunity to meet with one of the truest bodhisattvas in our time. I hope the government is not trying to mess up his visit too much with all kind of formality from people up there.

ก้าวแรกแห่งการเดินทาง

ในความเงียบ เราได้ยินเสียงเพรียกแห่งชีวิต
...เสียงด้านใน...
“ออกเดินทาง”
สู่การค้นหาคุณค่าและความหมาย
ละวาง เสียงบอกจากใครๆ
ปลดปล่อยความคิดแผนการไป
สู่อิสรภาพแห่งประสบการณ์อันเสรี ฯ

<อ่านต่อทั้งหมด>

marpa house

yesterday i went to meet my meditation student, Rebeca at Marpa House. It was the first time I had a chance to see all the shrine rooms in the building. There are three total; one for basic sitting practice, one for sadhana/chod practice, and one downstair for ngondro practice. They are all beautiful and filled with incredible energy.



I think it is such a good idea to have a dormitory for spiritual practitioners--a place like Marpa House where they live and practice together as a community. This place is also used for hosting Tibetan Buddhist teachers when they come to town. Occasionally, they even host art exhibitions, spiritual programs, yoga workshops, etc.

intimacy

"we don't want to be alone. at least we want other people to understand us. And they don't. The idea that someone else can really understand us is an illusion as something that we maintain..."

this clip is a wonderful 52-second teaching from Reggie. The rest of the clip is not relevant; please ignore.

ไม่ถึงกับพลิกแผ่นดิน

"เราไม่สามารถถึงกับพลิกแผ่นดิน เราสามารถเพียงทำไปเรื่อยๆตามสติกำลัง มีผลเท่าไร ก็เอาเท่านั้น แต่เราหวังอยู่ว่าการกระทำด้วยความจงรักต่อพระสาสนาของเรานี้ อาจมีคนเอาไปคิดไปนึก แล้วอาจมีคนทำตามมากขึ้น จนกระทั้งผู้มีอำนาจท่านทำ หรือประชาชนทั้งโลกพากันทำ มันก็อาจมีการพลิกแผ่นดินได้เหมือนกัน แม้เราจะไม่ได้พลิกเอง เราคงยังเจียมตัว และไม่ต้องอกแตกตายเพราะข้อนั้น"

พุทธทาสภิกขุ

ปลูกต้นกล้า

เมื่อ ๗-๘ ปีก่อนผมจะตื่นเต้นกับการภาวนามาก ชวนคนโน้นคนนี้ให้ทั่วไปหมด ถึงขนาดลากเพื่อน ลากแม่ ลากป้าไปเข้ากรรมฐาน แต่พอเขาไปเข้า บ้างก็ไม่ชอบ บ้างก็ไปเพราะทนเรารบเร้าไม่ไหว บ่อยๆเข้าทำให้ผมได้ตระหนักว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่จะไปโฆษณาชวนเชื่อไม่ได้เลย ยิ่ง ๒-๓ ปีที่ผ่านมานี้ ประสบการณ์ที่ลึกขึ้น ก็ทำให้ได้ตระหนักว่า สิ่งสำคัญอยู่ที่แรงบันดาลใจของแต่ละคนเสียมากกว่า และเราควรให้ความเคารพในเส้นทางชีวิตที่ต่างออกไปของแต่ละบุคคล

การภาวนาไม่ได้เป็นเหมือนบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ที่คนไปฝึกมาแล้ว จะออกมาพิมพ์เดียวกันหมด ประมาณว่าพูดช้า เดินช้า เซื่องๆ ติ๋มๆ กระบวนการที่ว่านี้เหมือนเป็นแค่การปลดล็อคศักยภาพด้านในของแต่ละบุคคล ทำให้เราได้เรียนรู้ชีวิต เรียนรู้โลกด้วยความตื่นกันมากขึ้น ทำให้เรารู้จักตั้งคำถาม ค้นหาคำตอบในแบบของเรา อย่างที่ไม่งมงายในสิ่งที่กระแสสังคมหรือคนรอบข้างพร่ำบอก

เพื่อนมากมายเรียนอยู่ที่อเมริกา แต่ผมกลับไม่ได้ชวนใครให้มาภาวนากับผม นอกเสียจากคนที่ถาม หรือมีความสนใจ หลังๆเลยกลายเป็นคิดไปเองว่า อย่าชวนเลย คงไม่มีใครสนใจ...

แต่เมื่อคืน กลับมีรุ่นน้องคนนึงที่ทำกิจกรรมด้วยกันที่จุฬาฯ แวะเข้ามาทักทายใน msn เขาบอกว่าอ่านสิ่งที่ผมเขียนแล้วทำให้เขามีกำลังใจในการคิดถึงสิ่งดีๆนอกเหนือจากปริญญาโทที่เขาทำอยู่ที่นี่ ผมก็เลยบอกเขาว่าถ้าว่างๆ มามีประสบการณ์ตรงก็ดี เพราะสิ่งที่ผมเขียนก็เขียนไปงั้นๆแหละ มั่วๆงงๆไปเรื่อยๆ เพราะคนเขียนก็ใช่ว่าจะไม่สับสนซะเมื่อไหร่ (ฮา)

เลยกลายเป็นว่าน้องเขาสนใจมาก และจะสมัครมาเข้าภาวนาหนึ่งเดือนกับเร้จจี้ เล่นเอาเราตกอกตกใจ ไม่คิดว่าจะมีใครเอาจริงขนาดนี้ ทำให้ได้มีโอกาสมานั่งทบทวนตัวเอง ว่าเราอาจจะมองโลกในแง่ร้ายจนเกินไป อาจมีคนมากมายที่มีความโหยหาในเรื่องด้านในอย่างที่เราคาดไม่ถึง ทางที่ดีเราน่าจะเปิดใจให้กว้าง และเชื้อเชิญทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเราอย่างจริงใจ แม้ท้ายที่สุดก็คงต้องปล่อยให้เป็นความสมัครใจของเขาเอง

ทำให้ผมเห็นความหวังที่ในอนาคตจะมีชุมชนของผู้ปฏิบัติธรรมเกิดขึ้นมากมายในเมืองไทย จากหลากหลายสายปฏิบัติ และชุมชนเหล่านี้น่าจะเป็นแรงบันดาลใจให้กับคนรุ่นใหม่ที่มีความสนใจในการเปลี่ยนแปลงด้านในควบคู่ไปการเปลี่ยนแปลงทางสังคมที่ยั่งยืนในอนาคต

what about me?

Here we go!! Finally the Sakyong has become a real rock star!
I think this music video is pretty awesome indeed.
Good job, bro!

What about me?
by Sakyong Mipham

What about me?
That’s my first thought every morning.
What happened to me?
It’s the last thought every night.
Has this gotten me anywhere?
Any more friends? Any more love?
It should. It should have, by now.
In fact, by now I should be a bundle of joy.
Because I say this mantra every day.

What about me? What about me? What about..

In fact, it’s embarassing
I say this mantra all day long.
Like the beating of my heart: What about me?

What about me? What about me? What about..

When I take a shower, I think: “what about me?”
I hope this shower makes me feel happy.
I hope this kiss makes me feel happy.
I hope this lunch makes me happy.
I hope these clothes make me feel happy.
I hope this donut, this cup of coffee,
This new affair, this new job….

What about me? What about me?
What about me? What about me?
What about me?

This new spiritual practice,
This new movie, this new CD
Oh, this new CD will make me happy…

What about me? That’s my first thought every morning.
What about me?
What happens to me? It’s my last thought every night.
Has this gotten me any more love? Any more joy?

This new city. This new country.
This new planet. This new universe makes me happy.

You know what? None of it will make you happy
Unless you do one simple thing:
Change “me” for “you.”
Change “me” for “you.”

Just wake up in the morning, and try something wild.
Just wake up, and not “me.”
Instead, say "you, be happy."
May you be happy.
May you be happy.

What about you?
That’s my first thought every morning.
What happens to you? It’s my last thought every night.
It has given me so much more love. So much more joy.

When I give you a big fat kiss, take a shower,
Make my bed, when I dance,
May make you happy.
When I give you the remote control
May make you happy.
When I sit on a park bench by myself,
When I feel the sun, the breeze,
May make you happy.
When I just look at you, and stare at your eyes.
May make you happy.

And you know what?
When you’re happy, I’m happy.
That’s the formula:
First you, then me.
That’s all happiness is.
It’s just the heart being free.

พิธีกรรมธรรมดา

"...เพียงแค่เรากล้าที่จะลอกเปลือกของความเป็นศาสนา และแบบแผนความเชื่อที่รับกันมาอย่างงมงายออกเสีย จนเหลือเพียงพิธีกรรมที่จัดขึ้นบนความธรรมดาและเรียบง่าย มุ่งเน้นไปที่ความเข้าใจและสายสัมพันธ์ของผู้มีส่วนร่วมเช่นนี้ พิธีกรรมก็จะทำหน้าที่เป็นประตูสู่โลกอันศักดิ์สิทธิ์ ที่จะทำให้ผู้เข้าร่วมพิธีได้สัมผัสถึงความหมายของการใช้ชีวิตในแง่ของการเป็นผู้ฝึกฝนปฏิบัติตนบนเส้นทางการแสวงหาคุณค่า ดำเนินชีวิตด้วยศรัทธาแห่งพระรัตนตรัย บ่มเพาะพลังแห่งการตื่นรู้ภายใน เพื่อการเผชิญหน้ากับทุกขสัจจ์อย่างรู้เท่าทันในทุกขณะของชีวิต"

<อ่านบทความทั้งหมด>

จาก "พิธีกรรมธรรมดา"
ตีพิมพ์ครั้งแรกใน คอลัมน์ ณ พรมแดนแห่งความรู้
หนังสือพิมพ์โพสต์ทูเดย์ ฉบับวันที่ ๒๖ พฤศจิกายน ๒๕๔๙

it's up to you

spirituality is all about exploring the subtleties of our lives. it is about finding out what our life is and who we are. it has nothing to do with belonging to a church or following somebody else’s ideas of what we should do, what we should think, and who we should be. the practicing lineage provides you with teachings and tools to open up your own life, to discover your own depth and the meaning of your existence; to make “the lonely journey.” but it is left up to you to develop your own relationship with the practices, and to make the discoveries and find the answers.

reggie ray

never judge

if you can do it, do it.
if you can’t do it, it’s ok.
if things are difficult, be gentle.
if things are going well, be humble.

you are not so good and you are not so bad.
if bad is judgment—the same as good.
success and failure, pride and doubt in yourself.
who are you?
....
of course, you are you--
(can it be something else?)
please respect what you’re going through.
who can be the most honest to you, but you?

in the midst of the unfolding journey,
hold everything gently.
take it easy,
and be kind.

on the other hand..

even though it's very nice to see pictures of my teachers and friends at Suanmokh in this event, i also have a lot of doubts in what Satientham is doing. of course, this event seems successful in a sense of PR and marketing, but what's the essence of it all, really?

hmm...i don't know.
this just doesn't feel right to me.
i don't think ajarn buddhadasa would be very happy about what they are trying to do here.

i'm critical in what i see not because i hate these people, but sometimes, i think we have to be extremely critical as a budddhist practitioner in order to maintain the integrity of the genuine dharma. it's not always good to say "oh...good good. everything is good. Anumodhana Anumodhana..". otherwise, there might be only a watered-down version of Buddhism in the very near future.

เดินเท้าก้าวธรรม

รู้เรื่องราวงานเดินเท้าก้าวธรรมมาจากพี่ทิมมี่
ดูแกจะตื่นเต้นและภูมิใจกับงานบุญนี้เอาซะมากๆ
ผมก็เลยพลอยดีใจไปกะแกด้วย



นี่เลยครับพระอาจารย์สิงห์ทอง
ผู้อบรมสั่งสอนพระวิจักขณ์ ตลอดหนึ่งปีที่สวนโมกข์
หะ หะ ออกลายนักเลงจริงๆเลย อาจารย์เรา



หลวงพี่จ้อย ทำไมดูแก่อย่างนี้ก็ไม่รู้



สงสัยหลวงพี่จะเหนื่อย เพราะเดินเยอะ



ข้างหลังอาจารย์สิงห์ทองนั่นก็ หลวงพี่จักรี
เพื่อนร่วมบวชพรรษาเดียวกันที่สวนโมกข์



แม้งานนี้จะจบไปตั้งแต่ปลายเดือนตุลาที่ผ่านมา
แต่เห็นว่าอาจารย์สิงห์ทองกะหลวงพี่จักรียังเดินรอบประเทศอยู่
อาจารย์สิงห์ทองแกจะออกเดินธุดงค์ของแกทุกปี
ตามประสาพระกรรมฐานผู้มีฤทธิ์มาก...

เห็นภาพแล้วคิดถึงทุกคนที่สวนโมกข์จัง

ครัว (๒)

นิตยสารครัว (๑)

taste your shit

like other retreats i have done, i spent most of the time with my shits. perhaps, the only difference this time was that I had much less resistance. i'm less afraid to be with what is...instead of trying to act like pure or perfect. it feels really good, actually.

for example, if you have a tendency to really kill somebody out of your anger, i think the only way to work with that is to accept a murderer as part of you---feel how it's like for you wanting to kill someone, taste the anger in every cell and vein, and see the very nature of your mind and body in that situation. I don't think trying to tell yourself mentally that killing is a bad thing, so don't do it-- is going to work.




smell it
touch it
taste it
hmm...

chocolate shit.