“เวลาต่อสู้ เราเหมือนนักรบที่ตะลุยไปข้างหน้า เพื่อบรรลุอะไรบางสิ่งบางอย่าง ทะลุทะลวงตะลุย โดยเฉพาะกับความอยุติธรรมในสังคม ถามว่ากลัวมั๊ย...กลัวสิ แต่กลัวก็ต้องทำ เวลาที่คุณจะเลือกเดินไปบนเส้นทางที่ถูกต้อง ไม่มีทางที่เส้นทางนั้นจะราบรื่น แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราจะบ้าบิ่น เสี่ยงภัย อยากจะเป็นฮีโร่ ....นั่นไม่ใช่
ความกลัวเป็นสิ่งที่ทำให้เราหยุดจากการเดินบนเส้นทางที่ถูกต้อง แน่นอนทุกคนก็มีอยู่ แต่เรารู้ตัวหรือไม่รู้ตัว เราต้องฝึกที่จะทำจิตใจให้เป็นปกติแล้วสู้ต่อไป แต่ถ้าเราเลิกไปเสียก่อนเพราะกลัว มันคงน่าเสียดาย หากเราสู้ต่อ เราก็อาจจะได้เรียนรู้อะไรมากกว่าการที่เรายอม อันนี้เป็นวิธีการฝึกตัวเองที่จะเผชิญกับสถานการณ์ต่างๆ สถานการณ์มันจะช่วยให้เราเรียนรู้และเข้าใจชีวิตมากขึ้น ต้องมองอย่างนั้น อุปสรรคจะทำให้เราได้ฝึกฝนตัวเอง วัดว่าเราจะวางใจให้เป็นปกติได้หรือไม่ มันก็ต้องมียั๊วะบางอยู่แล้ว กลัวก็มี แต่เมื่อเรามีสิ่งเหล่านั้นแล้วเราจะสามารถทำจิตใจกลับมาให้เป็นปกติได้อย่างไร หากเราสามารถฝึกฝนตรงนี้ได้ ทุกสถานการณ์ ทุกอุปสรรคก็จะทำให้เราได้เติบโต”
รสนา โตสิตระกูล
หนึ่งนักรบหญิงแห่งชัมบาลา
จาก “ประสบการณ์การเคลื่อนไหวของรสนา ที่มาจากพื้นฐานความเลื่อมใสและความเข้าใจในพุทธศาสนา”
ณ การประชุมจิตวิวัฒน์ ครั้งที่ ๕๖ มูลนิธิสาธารณสุขแห่งชาติ
๖ พฤษภาคม ๒๕๕๑
