คอลัมน์ "ธรรมดา ธรรมดา"

เปิดตัวคอลัมน์ "ธรรมดา ธรรมดา" ในหนังสือพิมพ์ออนไลน์ ประชาไท
www.prachatai.com
ติดตามอ่านงานเขียนแปลกๆของวิจักขณ์ กันได้

"ธรรมดา ธรรมดา" เป็นคอลัมน์ธรรมดาๆ ว่าด้วยเรื่องของการเรียนรู้ด้านในให้ความเข้าใจในเรื่องของการปฏิบัติภาวนาเพื่อการพัฒนาศักยภาพในตนเขียนโดยคนธรรมดา เพื่อคนธรรมดา ที่ไม่จำเป็นต้องรู้ศัพท์แสงสันสกฤตพิสดาร

"ธรรมดา ธรรมดา" จะพาผู้อ่านให้ได้เข้าไปสัมผัสถึงการมีชีวิตธรรมดาที่ง่ายงามบนพื้นฐานของการฟังเสียงด้านใน บนเส้นทางแห่งการเรียนรู้ด้วยใจอย่างใคร่ครวญ...

was the buddha ever confused?

according to the traditional account,
he was born perfectly pure, ,
took seven steps on the blooming lotuses,
declared his enlightenment in that very life time.
he was born to be "the Buddha".

he was predicted to be "the one" by the Brahman.
he was a special kid,
a talented young man,
a spiritually gifted shramana.

it sounds like he didn't have to do anything to become the Buddha.
everything went--just smoothly--no obstables, no mistakes, no confusions.

is it really true?
was the buddha ever felt lonely or confused?
did he have any doubt in his mind in the path he was in?
was he scared?

vichak

reggie's talk online

Sacredness in Everyday Life:
Reflections on the Shambhala Teachings of Chogyam Trungpa

Public Talk delivered on March 10, 2006
at the Boulder Shambhala Center.

Click here to listen

pith instruction

The everyday practice is simply to develop an attitude of complete acceptance and openness to all situations, all emotions, and to all people, never withdrawing or centralizing onto oneself.




reggie ray

respect others

when i see sufferings in others,
i would like to take them as mine,
i would like to feel,
i would like to wear their shoes,
i would like to be helpful.

now that i have finally realized that i can't,
that no one can help anyone.
and no one can be helped by anyone.
i found myself in dark depression.
since that "I" is still there--wants to be helpful.
how arrogant!

how about kill that "I"?
and leave suffering just like that.
see, feel,
and respect all karmas of yourself and others,
...one taste.

vichak

let yourself be

everything will all be gone,
if it's conditional.

but what you do is unconditional,
and unconventional.

let yourself rest in the groundless ground.
let yourself trust, open, and love fully.
let all go until you become the living force--the flow of changes--the being truly alive.

then you will become the path
and the path will become you.

vichak

to my very good dream

my journey is always like a dream.
people come and go.
whenever i expect to get something beyond a dream,
i feel sad coz i know that there might not be such a thing.

then, i come back and smile to my very good dream,
the dream that makes me so awake through the night--
--ready to experience daylight at dawn.

vichak

dakini

tonight, i was stunned by the beauty of space;
by the open and tender hearts of people;
by this human condition...
by the unconditional friendship of all truth seekers.

i was stunned by you.
you, people...who are true to yourselves;
who give me confidence that
we will get this done together;
no matter how long it will take...

vichak

garuda father

Better than meditating on a hundred thousand deities
For ten million kalpas
is to think of one's teacher for a single moment.

Precious Embodiment Tantra

On the relative level, the teacher appears in human form, gives teachings, and shows us the path. Through his instructions and by his blessing a time will come when his realization and ours will become one. At that time, we will realize that the absolute inner teacher has always been present as the nature of our mind.

Jamgon Kongtrul

บาป ๗ ประการ

มหาตมะ คานธีเขียนไว้ในหนังสือเชิงอัตชีวประวัติของท่านเรื่อง “The Story of My Experiments with Truth” เมื่อปีค.ศ. 1925 ภาษาอังกฤษสำนวนดั้งเดิมที่โด่งดังไปทั่วโลกเขียนไว้สละสลวยมากดังนี้

Politics without principles.
Pleasure without conscience.
Wealth without work.
Knowledge without character.
Commerce without morality.
Science without humanity.
Worship without sacrifice.

ท่านอาจารย์กรุณา - เรืองอุไร กุศลาสัย ปราชญ์ไทยผู้เชี่ยวชาญภารตวิทยาและภาษาฮินดี แปลหนังสือเล่มนี้ไว้เป็นภาษาไทยว่า “ข้าพเจ้าทดลองความจริง : อัตชีวประวัติของมหาตมะ คานธี” พิมพ์รวมเล่มครั้งแรกเมื่อปี 2525 ตอนท้ายเล่มได้ถอดความ “บาป 7 ประการในทัศนะคานธี” ไว้เป็นภาษาไทย

เล่นการเมืองโดยไม่มีหลักการ
หาความสุขสำราญโดยไม่ยั้งคิด
ร่ำรวยเป็นอกนิษฐ์โดยไม่ต้องทำงาน
มีความรู้มหาศาลแต่ความประพฤติไม่ดี
ค้าขายโดยไม่มีหลักศีลธรรม
วิทยาศาสตร์เลิศล้ำแต่ไม่มีธรรมแห่งมนุษย์
บูชาสูงสุดแต่ไม่มีความเสียสละ

protector energy

Emaho!
the whole day of practice--
sore in my body--smell of dry sweat.
mind becomes clear and bright;
but, sorry that's not enough.

in the dark corner of meditative state.
there's hidden fear always asking for existence.
want to be seen; want to be known; want to be heard.
without facing it, complete surrender cannot occur.

O, six-armed father,
i evoke all fear and ignorance in every corner of my awareness;
please arise from darkness of the unknown and intervene!
be harsh and fierce to this cridulous, worthless child-- a dharma perverter;

come and eat my fear and arrogance as your food.
destroy me and lead your son to infinite space of the absolute chaos and ambiguity.

--om, mahakalaya devaraksha samaya ho balim te khahi--

vichak

auspicious day

sitting with the sangha;
the warmth of the practice fills up every corner of the room.
we sit together, hold our space; pain, loneliness.
but, something emerges out....beauty we can share.

meeting with vajra brothers and sisters;
i realize there's someone's experience i can resonate with.
something is hard to be grasped with rational mind.
it makes no sense, but it's real in our experience.
Thanks, Chris.

dinner with a wonderful prophet of God.
share the sacred vision.
she gave me lights and inspiration
"trust your heart."

trust, trust, trust;
whoelse i can trust, but myself.
something emerges out.
O, guru i feel your presence in my heart of sadness.

burn all arrogance in the fire of awareness.
soak 'vichak' in the blood of his ego.
tear him apart with feedbacks and insults.

my father garuda,
i call upon you with every drop of tear and sweat.

vichak

o guru

alone with intensity of the primordial guru.

from now on, there's no need for further complains.
welcome all blames and projections,
hope and fear. tear and laugh.

breathe...at least, i come back and breathe,
sit and sleep with simplicity.
really, that's all i need.

ready to leap further and further
no fear. no compromise.
O, guru--kill me, destroy me,

everything i offer.

vichak

rest in that place

"There is a place within our present state of awareness where there is no top, no bottom, no right or left, no inside and no outside. Here there is no past, present, or future. We need to let go of our mind to the point where we find our self there. And then we need to resist the temptation to go anywhere else."

- Reggie Ray

lonely warrior

i am willing to be completely naked to anyone who wants to know about my life.
i would like to share things I have learned so far to as many people as possible.

but sometimes the whole conventional world that most people live in as well as their own projection toward what I am doing begin to confuse me very badly.

...i know it's not their problems at all. It is all about 'me'.

i know that everyday i need to cultivate and trust inner space in order to benefit others truly without expecting the outcome.

i know that what i want is not a kind of territory of my self-arrogance, but genuine nakedness to whatever would come toward me, including all uncomfortable energy, blames and judgements.

i still have many things I need to learn and practice to become who i really am completely no matter how other people would think about me.

open, vichak...open

trust the unfolding situations;

& love more...

vichak

you are the path

เมื่อเธอเลือกที่จะเริ่มต้นการเดินทางแห่งจิตวิญญาณ
เธออาจพบอุปสรรคและความท้าทายมากมาย
แต่การเดินทางของเธอก็มิใช่เรื่องเล็กน้อย
หากเปี่ยมด้วยโอกาสแห่งการเติบใหญ่
ยิ่งถ้าเธอยอมให้ตัวเองเป็นเนื้อเดียวกับหนทางนั่นแล้ว

เธอก็คือหนทาง...

...หนทางก็คือเธอ

ณัฐฬส วังวิญญู

breaking up?

Relationships are hard. However, I also think about it the other way. Relationships are actually very easy and simple. They are also very fragile and always subjected to change according to mutual offerings between two people. It's funny when someone came to me and ask, "did you break up?" ....


"Breaking up." It's such an interesting term since we all know that there's still relationship going on between us still. It's just different from what was before; at the same time, it becomes real and more real in a way. So, I have to remind myself often that this is actually perfect...perfect as it is. The only thing I can do is not to run away, but to see clearly what's going on, get the message, and move on, instead of holding back and trying to hang on to my own version of reality. I realize that this is all part of the process which I will never know its ending. That's why it's so important to practice---at least, learning to be with myself and my inner process. Then, I can be alert and awake to the unknown and the unpredictable in this unfolding journey as much as possible.

vichak

no need for reference points

In the ocean of mind, there is no fixed point to stand on, so all we do as mistaken beings is hold on to our initial impulse of trying to grasp at such a fixed point. This impulse of grasping itself becomes our first reference point, called "me." It is, in a sense, a very basic self-justification for our existence. "I grasp, therefore I am." Gradually, these reference points become more and more solidified through additional layers of conceptual paint and glue.

Finally, we have managed to convince ourselves of the hard-and-fast reality of our magnificent work of art--this self-spun sophisticated cocoon that ensnares us--to such a degree that we feel it is the most natural thing in the world and hold on to it for dear life.

Reggie Ray

emptiness in action

"don't be attached to the pool of calm abiding,
but let the foliage of superior insight burst into open bloom."

milarepa


เมื่อสามารถฝึกจิตใจให้มั่นคง ไม่หวั่นไหวไปกับเสียงภายนอก ความคิดฟุ้งซ่าน
พักอยู่ในธรรมชาติตื่นรู้ บนพื้นที่ว่างของการเรียนรู้ด้านใน

เมื่อนั้นความสงบก็อาจจะกลายเป็นอุปสรรค ให้เราหลงไปยึดติด
emptiness จึงต้องกลายเป็น emptiness in action
นั่นคือ การนำการฝึกจิตใจผนวกเข้ากับการปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่นในสังคม
เพื่อให้การพักอยู่ในพื้นที่ว่างของการเรียนรู้นั้น มั่นคงในทุกสภาวะ

เมิ่อทำได้เช่นนั้น ทุกกิจกรรม ทุกความสัมพันธ์ ก็จะนำมาซึ่งการเรียนรู้
อีกทั้งยังเป็นการฝึกฝน ให้ชีวิตอยู่ในธรรมชาติเดิมแท้ของจิต อย่างไม่มีเงื่อนไข

vichak

วนเวียน

" คนส่วนมากจะวนเวียนอยู่กับชีวิตที่หาแก่นสาระอะไรไม่ได้... พวกเขาเหมือนกับคนครึ่งหลับครึ่งตื่น แม้ในขณะที่ยุ่งอยู่กับงานซึ่งตัวเองคิดว่าสำคัญ...

นี่เป็นเพราะว่าพวกเขาวิ่งไล่ตามในสิ่งที่ผิด..หนทางที่จะหาความหมายให้ชีวิตก็คือ การมอบความรักให้แก่ผู้อื่นอย่างหมดหัวใจ ทุ่มเทตนให้กับชุมชนที่ตนอยู่อาศัย และอุทิศตนเพื่อสรรค์สร้างบางอย่างที่มีเป้าหมาย และมีความหมายกับตัวเธอเอง..."

ครูมอร์รี่

when does the journey begin?

This morning, i got several emails back from friends as a result of the New Year's greeting I sent out yesterday. One of them was from N'Joy Intania83. She said,

มีคำพูดนึงที่ค่อนข้างชอบมาก อาจเป็นเพราะความไร้ตัวตนและค่อนข้างสับสนในชีวิตของตัวเอง "The only journey is the journey within" ...ยังไงก็จะค้นหาลงไปในตัวเราเอง ต่อไป...แต่การเดินทางก็อาจจะมีหลงๆกันบ้าง ถูกบ้างผิดบ้าง แคบบ้าง ตื้นบ้าง..แต่ก็จะไม่ยอมแพ้เช่นกัน..

This short reflection from her reminds me something very important--which I have mentioned in the talk I gave at the Boulder Shambhala Center the other night.I talked about two kinds of spiritual journeys we could make.

One is a journey (that seems to be) leading people to happiness, fame, and success. There are a lot of people coming to study and practice the dharma in order to make this kind of journey. They want to make things work, get things together. Of course, in some levels, this kind of journey can happen and the dharma can help those people to have a certain kind of happiness and healthy reference points in their life. But, looking deeply, we would see repetitive patterns we try to seek from outside. We come back at the same problem again and again.

The other one is a journey that Joy is talking about and it might be the only real journey we can make and ever have to make. Instead of seeking happiness day by day, we look at real nature of happiness, truth of life and everything. Then, we begin to get a glimpse that life is not a personal thing anymore. We all share happiness and suffering not in a very personal level, but in a more experiential one. Then, life needs to be unfolded from a repetitive pattern of hope and fear into a journey of learning and experiencing. In that kind of journey, everything and everyone come into our life to help us grow further and open further. Our heart needs to be open up into the infinite, vast space of awareness, which is actually its endless, beginningless, primordial nature.

So, when does the journey begin? It begins long long time ago. We don't really know when exactly, but we know from this life that things are so repetitive. If we do not work with our ignorance and avoid to open our eyes and see, that loop will never go away. It's endless.

Let's life unfold--just by seeing and learning things. Let's everything and everyone challenge us, open us up further and further. Let's things falling apart and see what is left to be what we really are. It's a journey of returning to our real nature--which is all we have.

vichak

better not begin

The spiritual path is not fun--better not begin it.

If you must begin, then go all the way. Because if you begin and quit, the unfinished business you have left behind will begin to haunt you all the time.

Chögyam Trungpa

just sit

Meditation has no object, no purpose, no reference point. It is simply individuals willing to take a discipline upon themselves, not to please God or the Buddha or their teacher or themselves. Rather one just sits. One just simply sits without aim, object, purpose, without anything at all. Nothing whatsoever. One just sits. Sitting is just being like a piece of rock or a disused coffee cup sitting on the table.

So meditation is just sitting and being simply.

Chögyam Trungpa

trust yourself

he talks again and again about eternal life, about deathlessness and
birthlessness. his instructions to me repeat the same message over and
over, and i slowly begin to realise the enormity of his simple words.


again and again: "trust yourself". so simple, and often heard from all
the people around us but i have never heard them spoken like this,
pushing me to wonder in the face of "what exactly is 'trust'? what
exactly is 'myself'?"

"trust yourself, and make space for everything. cling to nothing, oppose nothing. and then just... (cut through)..."

(this last part semi-gestural and difficult to translate into the sparse, textureless wordiness of email.)



martin

talking about his teacher, roshi-sama

learn to give

ถ้าคนเรารู้จักการใช้ชีวิตในปัจจุบันกันมากกว่านี้ โลกเราคงไม่น่าปวดหัวอย่างที่เป็นอยู่
จริงๆนะ แค่รู้จักเรียนรู้จักตัวเองให้มากกว่านี้ มีความสุขกับสิ่งรอบตัว โดยไม่ไปมัวฟังเสียงคนโน้นคนนี้ให้มากนัก

ไม่รู้คนเราจะมัววิ่งไปไขว่คว้าอะไรกันนักหนา ยิ่งทุกวันนี้ดูเหมือนเงินทองจะเอาเป็นเครื่องวัดความสุขกัน แต่ก็น่าสงสัยว่าไอ้ความสุขแบบนั้นมันคืออะไรกัน ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างเสพ ไม่มีความรู้สึกอยากคุยกับใคร อยากเรียนรู้กับใคร อยากยิ้มให้กับใคร....

จะเอาอะไรกันนักกะหนา มาก็มามือเปล่า อยากจะเอาอันโน่นอันนี้ติดตัวไป

หารู้ไม่ว่า ชีวิตจะมีความหมายได้ ก็ด้วยการให้ก็เท่านั้น....

vichak

knowledge must be burned

Knowledge is not handed down like an antique. Rather, one teacher experiences the truth of the teachings, and he hands it down as inspiration to his student. That inspiration awakens the student, as his teacher was awakened before him. Then the student hands down the teachings to another student and so the process goes. The teachings are always up to date. They are not “ancient wisdom,” an old legend. The teachings are not passed along as information, handed down as a grandfather tells traditional folk tales to his grandchildren. It does not work that way. It is a real experience.
Knowledge must be burned, hammered and beaten like pure gold. Then one can wear it as an ornament. When you receive spiritual instruction from the hands of another, you do not take it uncritically, but you burn it, you hammer it, you beat it, until the bright, dignified color of gold appears. Then you craft it into an ornament, whatever design you like, and you put it on.

Chögyam Trungpa

patience

In working with other people, we always need to take the long term view. We may see what needs to happen and wants to happen in order for this other person to move closer toward his or her own wholeness. But then often we become impatient and want to force the situation. We need to take the attitude that, with others, we are always sowing seeds. We need to respect their karmic situation right now and understand that this is the best ground, and the only possible ground, into which we can sow these seeds. But we need to realize that these seeds may not sprout right away. In fact, it might be years or even decades, perhaps after we are gone, before any result of these seeds become visible. If we can learn to develop that kind of patience in working with others, our insight will be clarified, our work will be much more realistic and effective, and others will feel much better served and much better loved.

reggie ray

who are we? what are we?

แล้วหนูก็ยังงง ในเรื่องที่พี่ตั้มเขียน ที่ถามไป

who we are คืออะไร
what we are= what they are= what people are คือ อะไร
ไม่มีตัวตน ไม่มีตัวกูของกู แล้วเราคือใคร
เราคือทุกสิ่งทุกอย่าง
เราคือประสบการณ์
เราคือความสัมพันธ์
สิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย สิ่งนี้สิ่งนี้คือเกิดขึ้น
ถ้าไม่มีคนอื่น ก็ไม่มีเรา
ทุกสิ่งเอื้ออิงอาศัย
ดังนั้นถ้าเรา"คิด"ว่าเรารู้จักตัวตนแท้จริงของเรา เราก็ยึดมั่นในเวอร์ชั่นนั้น
นั่นล่ะปัญหา
คนส่วนใหญ่มักจะทำอย่างนั้นกับเรา
คือ "คิด"ว่า รู้จักตัวตนของเราดี
ห่วงใย และรัก ใน "เวอร์ชั่น" ที่เขาคิดว่าเป็นตัวเรา
มันเลยเป็นอุปสรรคของการเรียนรู้กันและกันในทุกขณะ
ไม่ยอมให้แต่ละฝ่ายได้เรียนรู้เติบโต เปลี่ยนแปลงตนเอง
พี่จึงรู้สึกว่า
ในฐานะที่เรารู้จักเรียนรู้เปลี่ยนแปลงตัวเองตลอดเวลา
บางทีแทนที่จะ feed ความคิดนั้นๆที่เขามีต่อเรา
บางครั้งก็อาจจะต้องทำให้เขาเจ็บ ด้วยการจริงใจกับตัวเองจริงๆ
เป็นตัวของตัวเอง
เรียนรู้เติบโตในแบบของเรา
มันอาจจะทำให้เขาเสียใจ เมื่อรู้ว่าเวอร์ชั่นที่เขาคิดแท้จริงไม่ใช่ตัวเราสักหน่อย
แต่เราก็ต้องทำ เพื่อให้เขาได้สัมผัสชีวิตที่แท้จริง ไม่ใช่"ความคิด"

สรุปว่าเราไม่ต้องไปคิดว่าเขาจะเป็นไง ปล่อยให้เขาทำในสิ่งต่างๆด้วยตัวเอง ใช่ไหมคะ

ไม่ต้องยึดมั่นว่าเขาต้องเป็นยังไง แต่เปิดใจเรียนรู้ตลอด
คนเราเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา
แล้วเราก็ไม่มีทางรู้จักใครได้จริงๆหรอก นอกจากรู้จักตัวเอง

ก็นั้นแหละค่ะ ทีหนูเคยถาม หนูยังไม่รู้จักตัวเองเลย

ก็ไม่มี "ตัวเรา" จะรู้จักได้ไง
เราไม่ต้องไปรู้จัก "ตัวเรา" , "ตัวกู"
ที่พี่เขียนว่า what we are/ who we are is so spontaneous and momentary
เรารู้จักตัวเราได้แค่ ณ ปัจจุบันขณะ
มีสติกับสิ่งที่คิด สิ่งที่ทำ
นั่นล่ะรู้จักตัวเอง

ค่ะ ขอบคุณค่ะ
เคลียร์แล้ว
แต่คงต้องลองทำ
ยากมาก

ยากสิ
ถึงต้องนั่งสมาธิไง
ฝึกฝนด้านในก็เพื่อที่จะได้ใช้ชีวิตได้อย่างถูกต้อง

ค่ะ

กายใจในสายธรรม

หนึ่งกายหนึ่งใจหมายชีวิต
ลิขิตด้วยกรรมกระทำก่อ
ผลดีชั่วเช่นไรอย่าได้รอ
แค่ได้ทำเท่านั้นก็จงพอใจ

พอใจได้เกิดมายังประโยชน์
ด้วยสันโดษจากโลกียวิสัย
สุขสงบในโลกุตรธรรมฉ่ำภายใน
มอบหัวใจให้พุทธธรรมชี้นำเทอญ...

วิจักขณ์
สวนโมกขพลาราม

idle but useful

riding the gentle mother of one's mind,
dancing with thunder and lightning,
we discover nonthought, in the midst of thought.
tongue-tied with long hairs of blond and brunette--
is passion important?
we teach the dharma like a thunderstorm,
allowing all santient beings to have orgasm.

chogyam trungpa

timely rain

in the jungles of flaming ego,
may there be cool iceberg of bodhicitta.
on the racetrack of bureaucracy,
may there be the walk of elephant.
may the sumptuous castle of arrogance
be destroyed by vajra confidence.
in the garden of gentle sanity,
may you be bombarded by coconuts of wakefulness.

chogyam trungpa

space

"space answers sixty percent of the questions.
words are just a confirmation, and give something for us to hang on to."

Chogyam Trungpa

ภาพมิตร มิตรภาพ

ขอขอบคุณมิตรสหายที่รักยิ่ง
ขอขอบคุณทุกสิ่งที่ช่วยเหลือ
ขอขอบคุณน้ำใจที่คอยเจือ
ขอขอบคุณความเอื้อเฟื้อที่มอบมา

ภาพที่เห็นอาจเป็นเพียงอดีต
ที่ต่างคนต่างขีดต่างเสาะหา
มิอาจหวนคืนย้อนวันเวลา
ความทรงจำนั้นล้ำค่ากว่าสิ่งใด

ภาพทุกภาพต่างก็มีองค์ประกอบ
ที่รายรอบเสริมแต่งให้สดใส
ให้ภาพมีความงดงามตามตั้งใจ
ดุจมิตรภาพนั้นไซร้ไหลรวมกัน

ไหลรวมเป็นพลังอันยิ่งใหญ่
ที่ช่วยกันแก้ไขอย่างแข็งขัน
ไม่ย่อท้อต่อปัญหาสารพัน
คอยช่วยกันคนละมือไม่ถือตน

จนได้ภาพงดงามตามที่เห็น
ภาพนี้เป็นสิ่งย้ำเตือนทุกแห่งหน
ให้เราได้ภาคภูมิใจความเป็นคน
ที่ไม่สนผลตอบแทนแก้วแหวนทอง

เกียรติยศบารมีอาจมีค่า
ที่ผู้คนแสวงหาเป็นเจ้าของ
แต่มิตรภาพมิอาจหามาครอบครอง
เพราะเป็นของที่ได้มาด้วยหัวใจ

อย่าลืมเพื่อน..อย่าลืม..ภาพภาพนี้
ภาพที่มีความหมายเกินกล่าวได้
งดงามด้วยมิตรภาพอาบภายใน
เก็บมันไว้ให้งอกงามตามเวลา...

วิจักขณ์
สวนโมกขพลาราม
๑ กุมภาพันธ์ ๔๕

to help is to learn

การช่วยเหลือผู้อื่นทางกายภาพนั้นก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่า ก็คือการที่เรารู้จักมอบคุณค่าและศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์คืนให้แก่พวกเขา จนคนเหล่านั้นสามารถที่จะยืนหยัดต่อสู้ปัญหาและเผชิญหน้ากับทุกขสัจจ์ด้วยตัวของเขาเองได้อย่างเต็มภาคภูมิ

เมื่อความยึดมั่นในความเป็นตัวเรา ของเรา ถูกแปรเปลี่ยนเป็นพลังแห่งการตื่นรู้ เป็นความรักและความปรารถนาดีที่เกิดขึ้นจากความเคารพและอ่อนน้อมที่จะเรียนรู้ร่วมกัน เมื่อนั้นการดำเนินชีวิตของเราในฐานะคนธรรมดาๆคนหนึ่ง ก็จะกลายเป็นแรงบันดาลใจให้ผู้คนรอบข้างได้สัมผัสและเข้าใจถึงการมีชีวิตที่แท้

เป็นชีวิตอันเต็มเปี่ยมด้วยคุณค่าและความหมายในตัวมันเองอย่างแท้จริง

faithful to our life

It is difficult to be faithful to our life in all its details.

“Faithful” in this context means taking our life seriously and being responsive to what is asked for in each moment, not hanging on to the personal territory of comfort, security, or public opinion. As practitioners, our training enables us to hear and be faithful to the loud calls. But in a way the subtle ones, the minute ones are more important and show how deeply the dharma has penetrated into our being.

Can we surrender even to the call of the piece of dust in the corner, the momentary emotion that crosses our friend’s face, or the thought that flashes across our mind? Can we realize that each thing that shows itself to our awareness is important and that each is a call for surrender in the way of acknowledgement, response, and engagement?

reggie ray

genuine loneliness

we should realize that the practice of meditation takes us on a journey that is very personal and very lonely. only the individual meditator knows what he or she is doing, and it is a very lonely journey. even if you are sharing the journey with other people, those other individuals' experience is different, totally different, in terms of how the journey really affects them. so, it's a lonely journey. there is no support, no specific guideline. you may have been told to do this and do that, but that's just at the beginning--so that you know how to be lonely.

student: what would be the difference between the conventional relationship and the relationship of practitioners.

Trungpa rinpoche: the two people have a similarity in their type of loneliness. One particular person reminds another more of his or her own loneliness. you feel that your partner, in seeing you feels more lonely. whereas with the sangha, it's more a matter of equal shares. there's al pervasive loneliness, ubiquitous loneliness, happening all over the place.

student: would you say that loneliness is love?

Trungpa rinpoche: I think you could say that.


from "The Path is the Goal"

to abide in awareness

without a center. without an edge
the luminous expanse of awareness that encompasses all--
this vivid, bright vastness:
natural, primordial presence.

without an inside, without an outside
awareness arise of itself, as wide as the sky,
beyond size, beyond direction, beyond limits--
this utter, complete openness:
space, inseparable from awareness.

within that birthless, wide-open expanse of space,
phenomena appear--like rainbows, utterly transparent.
pure and impure realms, buddhas and santient beings,
are seen, brilliant and distinct.

as far as the sky pervades, so does awareness.
as far as awareness extends, so does absolute space.

sky, awareness, absolute space,
indistinguishably intermixed:
immense, infinitely vast--
the ground of samsara,
the ground of nirvana.
to remain, day and night, in this state--
to enter this state easily--this is joy.
Emaho!


shabkar

alone, not lonely

there is some difference between loneliness and aloneness. loneliness seems to arise from some sense of lack inside and we need to fulfill that feeling by wanting someone to be with. as N'Peung said,"I still feel lonely I have everyone beside." sometimes, loneliness can come out of nowhere. you can be in a crowded party with a bunch of friends, but deeply inside you still feel so lonely.

to work with loneliness has nothing to do with searching for a partner or jumping into one relationship after another. looking inside, there are two things that we need to work with. one is the sense of lack and two is the desire to find things outside to fulfill ourselves. without these two, we will be in aloneness, not loneliness.

to me, there's nothing wrong with aloneness. there's a sense of wholeness and intelligence in it. we all come here alone and we will leave here alone. we all know that, but not many have kept that in mind. so, aloneness seems to be the only way we would come to realize how precious our life could be. it seems to be a gateway for each of us to connect to the backdrop of life and death, the ground of movement and transformation, which is th great silence underlying all living and non-living beings.

why do we often feel bad to be alone? it doesn't make sense to run away from facing reality. it's important to learn how to be alone coz it is really the truth of life. once you are able to be with yourself, relate to yourself, you would realize how much you love people and all santient beings around you. you would also see how much appreciation you have to what you are. beginning from inside out, from a sense of wholeness, from acceptance of aloneness, we will be able to give out everything to benefit others.

relationship always begin with a sense of giving out. it's the transcendental source of love and kindness that creates genuine relationship in this world, like the sun and the moon, the sky and the tree, and of course,...our human heart. all of them are alone, but they've never felt lonely because they give them "selves" out to benefit others all the time.

unfolding

whenever we look back to see what we have been through in the past, most people often use their fixating mentality. they feel insufficient that things need to be changed or those mistakes should not happen. Or, they want to have done more. In either way, "what if" is what we always hear....what if this...what if that...

but if we really look into each life situation well enough, we have done our best already--at least, the best we can do at that point. however, we all know that we have a lot of limitation. the question is 'do we really want to extend and open up beyond that?" If yes, that's how the journey begins. If no, nothing happens and the pattern will still be there.

To me, having taken a lot of leaps and having left a lot of things behind, I know that we can't avoid making mistakes. However, each mistake or life situation seems to have its own intelligence that we can relate with and learn from. as practitioners, when we start to trust that basic intelligence within us and let things unfold in their own ways, we begin to relax, learn, and grow.

there's no need to jump from one thing to the next, skip one thing after another. we don't have to pick and choose. just relax and trust the unfolding situations, which means just relate to any experience directly and be awake to it.

then, anything seems workable. There's no such thing as an obstacle or mistake. everything happens with certain reasons in order to bring us some messages.

therefore, everything is ok and perfect as it always is. things are always in process of changing, transforming, renewing, and dieing out. and we just need to acknowledge it and live our life according to the truth that we discover from every unfolding situation

fake it until you make it

Often, the reason why people come to be interested in practicing the dharma is, strangely enough, to run away from something.

well, i think.. it's ok to run away if the situation is too overwhelming. we all need fresh air to breathe...in that sense, sitting meditation seems to be a good antidote--at least, we give ourselves some more time to really and simply breathe...

However, people seem to get too complicated by messing up their hope and fear with this simple activity. They often feel as if they are doing some exotic, religious activities that will help purify them to be somewhat holy. Then, I would say with hope and fear, we are gone somewhere else rather than being fully with ourselves. At first, almost all of us have done it this way. We somehow fake to sit, fake to meditate, fake to live our life. Our head is full of concepts of who we think we are, what we think we do. We can't just simply live, simply breathe, simply sit, and simply learn. We live a completely fake life.

Then, at one point, while we are faking to sit and meditate as usual, things begin to get intense--all kinds of shit, emotion, pain, trauma, neurosis, whatsoever. But that's great...keep faking...keep spinning until your aggrandized illusion collapses on the spot. At that point, there's no faking anymore coz you are out of control totally. You have lost track of who you are and of course, you are totally shocked and somehow awake. You begin to realize how completely fucked up you are.

Then, when nothing is left, the first thing we do to bring ourselves back is to breathe... we begin to simply sit and breath without any expectation. There's nothing left to hope for or fear of anymore. There's nothing to lose, so we are able to relate to whatever we experience at that moment real nakedly.

That's when the real meditation begins...

it is young people like you

"you and I are the sons of the same spiritual father...you must look after and guide yourself, as in the future there will be no further teachers.

A new era has begun in which the pure doctrine of the Lord Buddha lies in the hands of individuals; each one is separately responsible, for I do not think that we can carry on in the way we have done up till now. we can no longer rely on groups and communities. the situation is very serious. many of us are old, and perhaps it is young people like you, the new generation, who shall bear the burden."

Dilgo Khyentse Rinpoche talked to Chogyam Trungpa
from "Born in Tibet"

journey without goal

..within this life journey, there is no ground, no hope, no territory, no daydream whatsoever.

life is real only when we are ready to give up all of that. Let everything arise and dissolve to the space and just be present to whatever appears.

then, life will be the most precious thing that is completely available to the world--to all sufferings of santient beings--and to what you really are.