ท้าทายอย่างตื่นรู้

about a month ago, i met P'Mon, a journalist from the Nation, at SuanMokh International Hermitage. that meeting has become another interview published on Bangkokbiz.



"การปฏิบัติที่ผมตั้งใจทำคือ ให้ทุกคนมั่นใจในการฝึกของตนเอง ไม่ว่าคุณจะปฏิบัติแบบไหน ไม่ว่าคุณจะนั่งขัดสมาธิเพชรได้สองชั่วโมง หรือว่านั่งไม่ได้เลย ต้องนั่งเก้าอี้ก็ได้ ไม่เป็นไร แต่ขอให้คุณมั่นใจก่อนว่า คุณนั่งแบบไหนแล้วคุณผ่อนคลาย เราต้องเชื่อมั่นในตนเอง ไม่มีการเปรียบเทียบกัน การภาวนาจะแย่มากถ้าเรารู้สึกว่าเราด้อยกว่าคนอื่น กลัวว่าไม่ดีเท่าเขา อย่างนี้ก็ถือว่าตายตั้งแต่ต้น..."

<อ่านทั้งหมด>
จาก คอลัมน์รหัสชีวิต
สัมภาษณ์โดย มนสิกุล โอวาทเภสัชช์
หนังสือพิมพ์กรุงเทพธุรกิจ ฉบับวันอาทิตย์ที่ ๒๗ มกราคม พ.ศ. ๒๕๕๑

learn to live

when my teacher says...
"there's no separation between samsara and nirvana."
"in the midst of chaos, you can still find peace and freedom."

i used to feel motivated and greatly inspired...

until now..

the first time i really know how it feels like...
to be torn down and burnt up over and over
by the great fire of samsara.
to have no hope whatsoever in seeking a better life situation.

no escape
no exit

and i begin to see, for the first time,

...that practice is and will be my only saving grace.

big challenge

18-20 January 2008
meditation workshop with YIY (www.youthinnovation.org)
@saliview, supanburi, Thailand

the world i long to live in

the world is so magical that it gives us a direct shock. it is not like sitting back in our theater chair and being entertained by the fabulous world happening on the screen. it does not work that way.

instead it is a mutual process of opening between the practitioner and the world. therefore tantra is very dangerous. it is electric and at the same time extremely naked. there is no place for our suit of armor. there is no time to insulate ourselves. everything is too intimidating. our suit of armor is punctured from both outside and inside at once. such nakedness and such openness reveal the cosmos in an entirely different way. it maybe be fantastic, but at the same time it is very dangerous.

chogyam trungpa

อ่านอย่างเดียวไม่พอ

ไม่มีใครหน้าไหนที่จะสามารถเขียนถ่ายทอดคุณค่าทางจิตวิญญาณออกมาเป็นตัวหนังสือได้ อาจจะใช่ที่เราอยากจะเขียนถึงมัน แต่ความพยายามนั้นก็หนีไม่พ้นการทำให้ผิดเพี้ยนจนกลายเป็นเพียงความเข้าใจเชิงหลักการในลักษณะหนึ่ง การที่ผู้คนทุกวันนี้ได้อ่านเรื่องราวทางจิตวิญญาณมากมาย แม้จะเป็นเรื่องดี แต่ในทางกลับกันมันก็เกร่อเสียจนทำให้ผู้อ่านสับสนไปว่า การอ่านคือการสัมผัสประสบการณ์ตรงทางจิตวิญญาณ ซึ่งแท้จริงแล้วมันยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่เป็นคุณค่าทางจิตวิญญาณที่จะสัมผัสได้ก็ด้วยการฝึกฝนตนเอง “รู้แจ้งด้วยตนเอง” อย่างที่ไม่มีหลักการทางความคิดใดจะมาใช้อธิบายได้อย่างเพียงพอ จะเห็นได้ความคิดของคนเราได้กลายมาเป็นตัวแทนของการเรียนรู้ที่แท้ ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่ทั้งอันตรายและชวนให้สับสนไปพร้อมๆกัน

เร้จจี้ เรย์