20.9.06

non-violence, please...



finally, after many years of political uncertainty, the coup has taken over our country. Thaksin is still in New York at the UN Assembly. This is, of course, not all surprising for Thai people since the Prime Minister has been such an idiot and asshole. However, it's also pretty sad to see our country fallen back to the Military coup again.

just hope that there wouldn't be any violence and the coup will return the power to Thai citizens as soon as possible.

13.9.06

ตายบนหลังม้า...

วันนี้มีเพื่อนใหม่คนนึงถามว่ามาอยู่อเมริกานานแล้ว คิดถึงครอบครัวไหม คำถามนี้ทำผมฉุกคิดไปพักใหญ่

...ครอบครัวของเราอยู่ที่ไหนกันแน่นะ?

ผมรู้สึกว่าผมมาเติบโตจริงๆ เมื่อสองปีที่ผ่านมานี่เอง มีเร้จจี้กับเมียเขา (ลี) เป็นเหมือนพ่อกับแม่ มีสหายธรรมในสังฆะเป็นพี่น้อง

ผมคุยกับเร้จจี้กับลีในทุกๆเรื่อง ในใจลึกๆผมรู้สึกเศร้ามาก แปลกดี...พ่อแม่พี่น้องในสายเลือด แม้จะอยู่กับเรามาทั้งชีวิต แต่ในแง่ความรู้สึกกลับเหมือนอยู่กันคนละโลก แต่นี่คนต่างชาติ ต่างภาษา ต่างวัฒนธรรม รู้จักกันแค่สองปีกลับทำให้ผมรู้สึกราวกับได้ใช้ชีวิตรู้จักกัน เดินทางร่วมกันมาหลายภพชาติ

กลับเมืองไทยปีหน้าผมเหมือนต้องจากพ่อแม่ทางธรรม ไปผจญภัยในดินแดนที่คนส่วนใหญ่คิดว่ารู้จักพุทธศาสนาดีอยู่แล้ว งานเขียนงานแปลที่มีออกมาอย่าคิดว่ามีแต่คนชอบนะครับ คนที่ไม่ชอบก็มีไม่น้อยเลยล่ะ...

เร้จจี้เตือนผมเสมอว่าอย่าคาดหวังอะไรมากกับอนาคต ผมยังต้องลองผิดลองถูกและเรียนรู้อีกมาก เขาเคยพูดทำนองว่า ผมจะต้องไม่กลัวที่จะเผชิญกับอุปสรรค เพราะอุปสรรคจะช่วยทำให้ผมอ่อนน้อมต่อตนเองและผู้อื่นมากขึ้น ขออย่างเดียวอย่าได้ไปสับสนกับอุปสรรคจนหยุดการฝึกฝนตนเอง...

แต่ก็นั่นล่ะครับ ผมว่าคนเราคิดจะทำอะไร ไม่มีทางรู้หรอกว่ามันจะสำเร็จหรือเปล่า การทำอะไรเพื่อความสำเร็จจึงดูจะไม่มีความหมายอะไรมากนัก

ผมว่าจะทำอะไร ทำเพราะว่าเรารักที่จะทำมันดีกว่า ผิดพลาดบ้าง ล้มเหลวบ้างก็ไม่ได้เป็นเรื่องคอขาดบาดตาย ส่วนหากจะตายระหว่างทำก็คงไม่เป็นไรเพราะเรารู้ว่าเราเกิดมาเพื่อทำสิ่งนี้อยู่แล้ว

ดีเสียอีกที่ไม่เสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียวไปทำอยากอื่นเพราะกลัวจะทำมันไม่สำเร็จ

11.9.06

เหงา

ช่วงเดือนที่ผ่านมา
เป็นช่วงเวลาของการเผชิญหน้ากับความเหงาที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต
เวลาเหงาแล้วอยู่กับความเหงา โดยที่ไม่พยายามจะหาอะไรมาทำ
มันรู้สึกเหมือนมีหนอนอยู่ในหัวใจ ทั้งเจ็บ ทั้งจั๊กจี้
บางทีเหงาจนรู้สึกว่าร่างกายกำลังจะระเหิด
เลือดในตัวกำลังจะระเหย
มันเหงาจริงๆ เหงาจนคิดอะไรไม่ออก
ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่...

ในท่ามกลางความเหงา ได้ดูหนังดีๆสามเรื่อง

"Harvey" หนังเก่าสมัยคุณแม่ยังเด็ก ดูเรื่องนี้กับแม่ชีเจ็งเคอร์ และคุณซูซาน
"I love Huckabees" ดูคนเดียว..นาโอมี วัตส์ น่ารักจริงๆเลยพับผ่า
และ "Eternal Sunshine of the Spotless Mind" ดูคนเดียววันนี้นี่เอง

สงสัยเพราะเรื่องสุดท้ายนี่เองล่ะมั๋ง ที่ทำให้นั่งเขียนเกี่ยวกับความเหงาอยู่นี่

8.9.06

สนับสนุนอ.แก้วสรรเป็นเลขากกต.

“ในบ้านเมืองนั้น มีทั้งคนดีและไม่ดี ไม่มีใครจะทำให้ทุกคนเป็นคนดีได้ทั้งหมด ดังนั้นการทำให้บ้านเมืองมีความเป็นปกติสุขเรียบร้อย จึงไม่ใช่การทำให้คนเป็นคนดี หากอยู่ที่การส่งเสริมคนดี ให้คนดีได้ปกครองบ้านเมือง ปกครองกองทัพ ปกครององค์กร และควบคุมคนไม่ดี ไม่ให้มีอำนาจ และไม่ให้ก่อความเดือดร้อนวุ่นวายได้”

พระบรมราโชวาทในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว



อ่านบทความ "อาจารย์แก้วสรรที่ผมรู้จัก" โดย คุณโสภณ สุภาพงษ์

7.9.06

across the universe

The Beatles' original version
I am Sam's soundtrack version
(right click and save target as)


"Across the Universe"
by the Beatles



Words are flowing out like endless rain into a paper cup
They slither while they pass
They slip away across the universe
Pools of sorrow waves of joy are drifting through my open mind
Possessing and caressing me

Jai guru deva om

Nothing's gonna change my world
Nothing's gonna change my world
Nothing's gonna change my world
Nothing's gonna change my world

Images of broken light which dance before me like a million eyes
That call me on and on across the universe
Thoughts meander like a restless wind inside a letter box
They tumble blindly as they make their way across the universe

Jai guru deva om

Nothing's gonna change my world
Nothing's gonna change my world
Nothing's gonna change my world
Nothing's gonna change my world

Sounds of laughter shades of life are ringing through my open ears
exciting and inviting me
Limitless undying love which shines around me like a million suns
And calls me on and on across the universe

Jai guru deva om

Nothing's gonna change my world
Nothing's gonna change my world
Nothing's gonna change my world
Nothing's gonna change my world

Jai guru deva
Jai guru deva



Introduced by Kotchakorn..Thanks na!

1.9.06

letter from Reggie



Dear Dhyanasangha,

Recently Lee and I were driving back from Boulder and had just turned off route 17 onto the “T” road, heading due east, right for Crestone. On the right and left, you could see the mountains of the Sangre de Cristo, bright and clear in the sunlight. But straight ahead, where Crestone should have been, was just a huge dark, grey-black cloud, “mysterious and beckoning,” and completely unknown. As we drove, we were plunging right into it. I turned to Lee and said, “we are going home; that is our home” and she replied, “this is exactly what I am feeling.”

The only way we can make this journey “home,” I think, is when we do not deviate to the right or left, to the relative things we can see and know objectively and find security in. Our true home is not there, but rather in the “cloud of unknowing” that is straight head, due east. All our friends and companions, our money, possessions, and credentials, are to the right and left. Straight ahead, there is just this great mystery of the unknown. It is not hard to find—it is always there, directly ahead, as the ultimate truth of our lives.

It is important to remember that one can only enter this cloud alone. So please do not be afraid to be utterly alone. Being alone means that, in our journeys and in our lives, we are not continually seeking everybody else’s permission, confirmation, or even “support” for who we are; that we are not constantly looking to the relative world of “others” to feel okay about who were are. It is being willing, as the tradition says, to be “one without a second.” This is ultimately what it means to go for refuge—that we look only to the mystery of our actual human existence, to the cloud of unknowing that always lies straight ahead.

When we are willing to go “cold turkey,” not continually trying to feed ourselves on samsara, then the lineage can nourish us in its own way. To put it in practice language, when we are willing to abandon the impure food of samsara, to live without the usual confirmations and comforts of samsara, then the unseen lineage can and will nourish us with their own nourishment, the elixir of life, of immortality.

This process is not just an idea, it is what all of us practitioners—once we have truly taken refuge—can experience for ourselves. If we are seeking true fulfillment, satisfaction, understanding, and joy—there is no other place it can ever be found, except in this nourishment provided by the unseen.

Lee has gone into solitary retreat in one of the Carmelite cabins for the next month or so. I just received a letter from her in which she says, “I’m so happy to be here, I can’t tell you. Here I am truly alone. Here I can truly experience everything for what it is. It is so good to know that anything can be whatever it wants, whatever arises…”

With love in the practicing lineage,

Reggie